________________
( ६४ )
ऋषिमंगलवृत्ति - पूर्वाई.
बे; परंतु पुत्र विना म्हारा कुलनो रूप याय के एटला माटे हुं शोक करूं कुं आपन दलाला एवा म्होटा महिमावाला तथा दुःखी अने दीन पुरुषो नपर दया करनारा बो, माटे हे कृपालु स्वामी ! म्हारा पुत्रने तत्काल जीवतो करो. ” राजाए कह्युं. “हे द्विजवर ! मृत्यु पामेलाने जीवावा इंड पण समर्थ नथी; तो पी माणसोनी तो वातज शी ? माटे तुं प्र त्हारी हग्ने त्यजी दे. वली प्राप्त ययेला मृत्युने शास्त्र अथवा मंत्र के तंत्रथी पाठुं वाली शकातुं नथी; माटे तुं व्हारा पुरुषार्थने त्यजी न दे. वली शोक त्यजी दइ शीघ्रं श्रात्मानो विचार कर. कारण के, मुर्ख पुरुषोज विनष्ट वस्तुने विषे शोक करे बे विवेकी करता नथी. ” ब्राह्मणे कयुं. " हे सत्वना समुझ महाराज ! जो नतम पुरुषो विनष्ट वस्तुने विषे शोक न करवो, एम आप कहो बो तो आपे प क्यारे शोक करवो नहि." ब्राह्मणनां यावां वचन सांगली सगर महाराजाए कह्युं. "अरे! तुं शुं मने पण शोक न करवानुं कहे बे ! तो पबी दैवे रक्षण करेला एवा मने पण शुं शोकनुं स्थान प्राप्त यवानुं बे ?” ब्राह्मणे कह्यं. “प्रापने उत्पन्न थयेला शोकनुं स्थान वहु दुःसह अने संभाव्य वे तो पण आपे धीरपशुं अंगीकार करवुं.” विमनां प्रावां वचनथी जयत्रांत थयेला सगर चक्रवतीये तेने “हे विप्र ! म्हारे पण शोकनो शो हेतु बे ?” एम पूबचं एटले तेणे जणाव्यं के, “प्रापना साठ हजार पुत्रो मृत्यु पाम्या बे.” ब्राह्मणनां यावां वचन सांगली वज्रश्री हणायेलानी पेठे प्रत्यंत दुःखित मनवालो सगर राजा मूर्छा पामीने सिंहासनी भूमि पर पी गयो. मूहीने अंते शोकथी भरपूर हृदयवालो ते रुदन करतो तो विविध प्रकारना विलाप करवा लाग्यो. हा उत्तमस्व जाववाला पुत्रो ! मनने वहाला ने गुराना समुझे ! मने अनाथने त्यजी दइने तमे क्यां जता रह्या हो ? मने एकवार तो दर्शन आपो. अरे! म्हारा पुत्रोने बलात्कारे गृहण करीने दैवेज म्हारो अपकार कस्बो वे. दादा कठोर हृदय ! तुं पुत्रना वियोगी केम फाटी जतुं नथी ? अरे प्राणो ! हवे तमारुं विधिपूर्वक रकस करनार कोण थशे ? हवे हुं ते प्रतिमां पेशुं के पर्वत उपरथी ॐपापात करूँ !!!" या प्रमाणे विलाप करता एवा सगर महाराजाने फरीथी ब्राह्मणे कह्युं. “हे महाराज ! याप मने उपदेश देता हता ते शुं तमे विचारता नयी ? याप जे संसारनी असारता कहेली वे ते सत्यज वे शोकश्री विधुर वनी
·
7
•