________________
- पांमव चरित्र. - (४७) जलदी अग्निवझे बाली नाखशे. वली उष्ट एवा तेणे फागण मासनी अंधारी चौदसने दिवस तमारा नाश करवानो निश्चय कस्यो .” विधुरना आवा समाचार सांजलीने तेज वखते कोश्थी न निवारी सकाय एवा वीर नीमसेन बहु कोपथी पोताना म्होटा ना युधिष्ठिरने कहेवा लाग्यो के, “हे बं. घो! खरेखर तमारी कमा बहु कष्ट आपनारी . हुं एकलोज तमारी आझाथी ए कुलमा कलंकरूप अने अपराधी एवा पुर्योधनने गदाना वेगथी मारी नाखं." आ वखते युधिष्ठिरे उष्ट पुरोहितने बेतरता बता नीमसेनना कोपानिने पोतानां वचनरूप अमृतश्री शांत कस्यो, पुराहिते पण कृत्रिम नक्तिथी बहु मान दान वझे पांमवोने लाक्षाग्रहमां निवास कराव्यो.
हवे एम बन्यु के, कोइ एक दिवस एक वृक्ष स्त्री, पोताना पांच पुत्र अने एक वधु (पुत्र स्त्री) सहित त्यां आवी चमी. कुंताये कृपाश्री तेने ते पोताना लातागृहमां निवास कराव्यो. पठी रात्रीने विषे पेला पुरोहित पुरोधने गुप्तरीते अग्निवमे लाक्षागृहने सलगावीमूक्यु.पा वखते पोताना पूर्वनवनां पुण्यथी पांडवोने हाथ बार| आववाथी तेन, कुंता अने झैपदी सहित नासी गया; परंतु महा प्रतापवालो नीमसेन पाउल रह्यो. तेणे पेला पुरोहितने अनिमां फेंकी दीघो. त्यार बाद ते, तुरत दोमीने पोताना बंधुनने मल्यो. पाउल सवारे पेला सात बली मूवेला माणसोने जो सर्वे लोक शोक करवा पूर्वक महा पापी एवा जुर्योधननी निंदा करवा लाग्या. पडी ते शत्रु (कोरवो )नी शंकायी महा बलवंत एवाय पण पांमवो सर्व प्रकारनां सुखने त्यजी दइ केवल पोतानी सत्य प्रतिज्ञा पालवा माटे चाली निकल्या. हवे रस्तामां बहु श्रमथी श्राकी गयेला अने चालवाने असमर्थ एवा कुंता माताए भीमसेनने कां के, “हे वत्स ! हवे आपणे केटलेक दूर जवानुं ? हुं अने आ ौपदी एक पगलुं पण आगल चालवा समर्थ नथी. वली आ त्हारा न्हाना बे बंधुन पण फक्त लाजश्रीज चाले ने." मातानां आवां वचन सांजलीने नीमसेने माताने तथा झैपदीने पोताना खन्ना नपर बेसावा. नकुल तथा सहदेवने केम नपर बेसास्या अने युधिष्ठिर तथा अर्जुनने बन्ने हाथ नपर सीधा. आ प्रमाणे गए जगने नपामी अति वेगयी जतो एवो ते महाबलवंत नीमसेन, एक रात्रीमां तो बहु दूर कोइ एक महावनमा जतो रह्यो. पठी