________________
देवकीना उ पुत्रोनी कथा. (३६५ ) , ता नत्पन्न भइ के, " हा ! में उ पुत्रोने जन्म प्राप्यो; परंतु एकेने लालन | पालन कस्यो नहि. ए ब पुत्रोना नपर आ अर्शनरतक्षेत्रनो अधिपति कृष्ण
श्रयो ते पण यसोदाना घरने विषे वृद्धि पाम्यो. हा धिक्कार ने मने!!! सर्व स्त्रीयोमां तेनेज धन्य ले के, जे पोताथी नत्पन्न श्रयेला पुत्रोने हर्षथी पोतेज लाम समावे. खरेखर स्त्रीयोमा नाग्यहिन हुंज बुंके, जे में एके पुत्रने लामलमाव्यो नहि.” आ प्रमाणे खेदयुक्त चित्तवाली अने करतां नेत्रवाली देवकी, शोक करती हती ते वखते परिवारश्री विंटलायेला कृष्ण, पोतानी माताने वंदन करवा माटे नत्साही त्यां आव्या. ज्यारे अनरतक्षेत्रना अधिपति एवा कृष्णे, पोतानी मातानां चरणमां नमस्कार कस्यो ते वखते
तेमणे देवकीने बहु दुःखथी पीमा पामेला जाण्या, तेथी तेमणे हाथ जो| मीने कडु के, "हे माता ! हुं राज्य नोगवताउतां तमने कोणे दुःख दीधुं ?" - कृष्णे बहु आग्रह कस्यो एटले देवकीये पोतानां उखनुं कारण कही संन्न
लाव्यु. ते नपरथी सर्व अर्थने विषे सामर्थ्यपणुं धारण करनारा कृष्ण कडं. “हे मात ! तमे हृदयमां बहु उःख न पामो. हुं तेवू करीश के, जेधी म्हारो न्हानो बंधु तमारा हर्षने पूर्ण करनारो शे.” आवां प्रिय वचनयी पोतानी माताने हर्ष पमामीने कार्यसिदिनो विचार करता एवा यशधारी कृ. ष्ण पोताना मंदिर प्रत्ये आव्या. पनी प्रातःस्नान करीने पोताना मध्य गृहमा दर्जना पवित्र आसन नपर बेसी हरिनैगमेषी देवताने उद्देशी अध्मनो तप करता उता ब्रह्मचर्यने विषे चित्तने धारण करनारा अने पद्मासने बेग्ला कष्णे अखंमित एवा ध्याननो आरंज कस्यो. पी कृष्णना तपोन्नाग्यथी खेंचायेलो हरिनैगमेषी देव, त्रीजा दिवसनी रात्रीये प्रगट श्रश्ने कृष्णने कहेवा लाग्यो. “हे विष्णो ! तमे मने केम संन्नास्यो ? अने तमारे म्हारुं शं काम ने ? हे जनार्दन ! जे होय ते झट कहो के, जेथी हुँ ते शीघ्र करी आपुं." पठी कृष्णे ध्यान मूकी दर विधियी सत्कार करीने तेने कडं. “मने न्हानो बंधव आप." देवताए ज्ञानोपयोगयी विचारीने कयु. “ हे शौरी ! तमने श्रोमा वखतमा एक न्हानो बंधव प्राप्त श्रशे; परंतु ते युवावस्थामां वैराग्यवंत अश्ने तत्काल दीक्षा लेशे." देवतानां ावां मधुर वचनश्री कृष्ण बहु संतोष पाम्या. पर कृष्णे, बहु मान पूर्वक देवनाने रजा आपी अने देवतानां वचन