________________
(३४) ऋषिमंमलयत्ति-पूर्वाई. लवाला अरिहंतोनुं एवं बल होय तेमांशु आश्चर्य ? पी कृष्णे पोताना हाथने श्री नेमिनाथे वालेलो जोइने कह्यु, “हे बंधो ! हवे तमे पोताना हायने लांबो करो.” कृष्णनां आवां वचन सांजली जिनेश्वरे वत्र समान उर्नेद्य अने स्वर्गदंम समान विस्तारवंत पोतानो हाथ लांबो कस्यो. पठी कृष्णे श्री नेमिनाथना हायने नमावा माटे एक हाथ लगामयो; पण तेथी प्रन्नुनो हाथ जरा पण नम्यो नहि एटले तेमणे बन्ने हाथ तेज काममा लगाया. तो पण प्रन्नुनो हाथ किंचितूमात्र नम्यो नहि. पठी श्री नेमिनाथ प्रन्नुए कुतुहलथी तमालनां सरखी कांतिवालो पोतानो हाथ जरा उचो कस्यो एटले चपल अंगवाला कृष्ण, वृक्ष नपर वांदरानी पेठे नेमिनाथना हाथ नपर लटक्या. श्री नेमिनाथ प्रतुना हायर्नु आq बल जो संतोष पामेला देवतानए प्रसन्न श्रश्ने तुरत तेमना नपर पुष्पवृष्टि करी. पती श्री नेमिनायना आवा नुजबलनो अनुन्नव करीने मनमां अत्यंत आश्चर्य पामेला बुध्विंत कृष्णे विचारयुं जे, "अहो ! त्रण जगतना मदने नाश करनालं आवू नुजाबल बतां श्री नेमिकुमारनुं निस्पृहपणुं पण तेवूज ने के, जे ए एक स्त्रीने पण मनथी श्चता न• श्री तो पठी तेमनुं तुजवीर्य वनना फुलनी पेठे निष्फल जाणवू. जो के ए सर्व प्रकारे निस्पृह ये तो पण हुं उलथी अथवा तो बलथी तेमने एक श्रेष्ठ कन्या साधे पाणीग्रहण करावीश." आवो विचार करीने पठी कृष्णे नेमिनापने का. “हे वत्स ! तमे म्हारी साथे जलक्रीमानो नत्सव करो.” जि. नेश्वरे ते वात अंगीकार करी एटले हर्ष पामेला कृष्णे पोताना माणसो पासे नत्तम एक क्रीमावाव्य करावी. पठी अंतःपुरसहित श्री कृष्ण नेमिकुमारनी सारे दर्षपूर्वक जलक्रीमा करवा लाग्या. दीर्घकालपर्यंत जलक्रीमा करीने पठी अंतःपुरनी मध्ये आसन नपर वेठेला कृष्णे पवित्र चंदनश्री पोतानां शरीरने विलेपन करयु. पठी कृप्णना अन्निप्रायने जाणी सत्यन्नामादि आठ पट्टराणीयो मधुर वचनयी श्री नेमिनापने वारंवार कहेवा लागी." हे दियर! गुणोन। खाणरूप तमे समर्थ उतां असमर्थ देखा तो के, जे तमे एक एवी पण को मारी कन्याने परणता नश्री. या निर्वाण एवं तमाळं रूप अने मनोहर नामाय स्त्री विना खरेखर बनना कमलनी पेठे निष्फल जाय रे. झपन्नादि जिनश्वरोग पण प्रयम लोगोने लोगवी चारित्र लीधु ठे. तो दे नेमिनाथः ।