________________
श्री स्कंदकसूरिनी कथा. (३३१) व्यां. सवारे सूरिना आगमनने सांजली नगरवासी सर्वे जनो बहु नक्तिथी तेमने वंदन करवा माटे नेद्यानमां जवा लाग्या. नद्यान पालकधी सूरिनुं श्रागमन जाणी दंमकानि राजा पण स्त्री सहित गुरुने वंदन करवा माटे नद्यानमां गयो, त्यां सूरिये तेमने मधुर वचनथी तेवी रीते जिनोक्त धर्म संन्नलाव्यो के, जेधी तेन सर्वे बहु संतोष पाम्या, देशना पूर्ण श्रया पढ़ी राजा पोताना मंदिर प्रत्ये जश्ने हर्ष पामतो तो स्कंदक गुरुनी वारंवार प्रशंसा करवालाग्यो. अवसर मलवाथी इष्ट बुझिनो पात्र अने उरात्मा पालक पुरोहित रात्रीने वखते नूपतिने एकांतमां लइ जश्ने कहेवा लाग्यो. “हे राजन् ! आ कु. साधुन . हुं तेननु वारंवार शुं वर्णन करूं? महाराज! आप तेन्ना इष्ट हाने नयी जाणता. सांत्नलो. घोर एवा कष्टकारी व्रतने पालवामां असमर्थ एवो ए सूरि को राजा , ते तमारां राज्यने गृहण करवानी श्वाथी अहिं आवेलो. वली तेनी पासे रहेला शिष्यो रात्रीये एकांतमा उत्रिश प्रकारनां आयुधने धारण करनारा अने हजारो पुरुषोनी साये युः करनारा महासुन्जट . ज्यारे त्यारे अवकाश मलशे ते वखते गुणोश्री विश्वास पामेला तमने मारीने तेन तमारां राज्यने लश लेवानो निश्चय करी रह्या .” राजाए पुरोहितेने कां. “ ए केवल धर्मनो म्होटो आबर देखाय बे; परंतु अस्त्रनो परिग्रहे तो लागतो नथी.” पुरोहिते कडं. “ स्वामिन् ! जो आपने म्हारां वचननो विश्वास न होय तो त्यां आपनांज माणसोने मोकलीने तुरत तपास करावो.” राजाए मनमां कंश्क आश्चर्य पामीने पुरोहितनां वचननी प्रतीतिने माटे पोताना केटलाक सेवकोने एकांतमां शिखामण आपीने तुरत त्यां मोकल्या. साधुन अाईपोरसी करीने निश लेता हता एटलासां ते राजपुरुषो श्राम तेम शस्त्रनी खोल करवा लाग्या. पठी पृथ्वीने खोदीने नाना प्रकारनां शस्त्रोने लश् तेनए पुरोहितनी सारे राजसत्नामां आवी राजानी आगल सर्व शस्त्रो मूक्यां. नूपति शस्त्रोने जो पुरोहितनां वचनने विषे विश्वास पाम्यो अने कणमात्रमा अति क्रोधश्री राता नेत्रवालो बनी गयो. "हे ! ए कर पाखंझियो मने मारशे अने म्हारां राज्यने लश्लेशे ? अहो ! आ एमनी कांच म्होटी वात देखाय !” दावानल अग्मिनी पेठे बलता दंमकानिये आम बोलता बता विचार कस्या विनाज दुरात्मा पुरोहितने आदेश कस्यो के, "श्रा