________________
श्री स्कंदकसूरिनी कथा. (३५) , गवतो तो जैनधर्मने विषे बहु प्रीतिवालो थयो हतो. स्कंदकने चोसठ गुण- वाली अने रूपसौन्नाग्यश्री सुशोनित पुरंदरयशा नामे नानी व्हेन हती. तेने 'कुंनकार नगरना राजा दंमकामि वेरे परणावी हती. त्यां ते सोनाग्यनी नाग्यनी नूमि बती पट्टराणी पदने पामी हती.दंमकामि राजाने मिथ्याष्टि, जैनधर्मनोषी अने विद्याना अनिमानने धारण करनारोपालक नामे पुरोहित हतो.
एक दिवस दंमकानि नूपाले को राजकार्यने माटे ते पुरोहितने श्रावस्ती नगरी प्रत्ये मोकल्यो. त्यां ते राजसलामा गयो. बीजे दिवस ते मलीन बुध्विाला पुरोहिते स्कंदकराजकुमार सान्नलतां उतां राजानी आगल जिनधर्मनी निंदा करी एटले स्कंदककुमारे कुतीर्थ मनुष्यनां वचनरूप वहा
ने तोमी पामवामां महा वायुसमान युक्तिवचनोवमे ते पुरोहितना पढ़ने बेदी नाख्यो. पठी अंदरथी क्रोधातुर श्रयेलो, परंतु उत्तर आपवाने असमर्थ • होवाने लीधे, नपरथी हास्य करतो ते पुरोहित कुमारनां वचनने वखावा लाग्यो. पन ते पालक पुरोहित राज्यकार्य करीने पोताने नगरे गयो एटले पाउलश्री तत्त्वने जाणनार स्कंदककुमारे विचार कस्यो के, “ हा ! दक्षिणव
शंखनी पेठे इष्टफल आपनारो आ पुर्खन मनुष्यजन्म म्हाराथी फक्त प्रमादने लीधेज हारी जवाय जे. वली आरंनमां फक्त अल्प सुख आपनारा परंतु । पालथी महापुःखदायी आ नोगो किंपाक फलनी पेठे साररहितज देखाय
. निश्चे आ संसार असार , माटे तेने त्याग करीने हुं श्रीसुव्रतस्वामीपासे अनंत सुख आपनारांचारित्रने गृहण करीश." स्कंदककुमार आ प्रमाणे पवित्र मनोरथ धारतो हतो तेवामां श्री मुनिसुव्रतस्वामी पृथ्वी नपर विहार करता करता सवारे श्रावस्ती नगरी प्रत्ये आव्या. त्यां महा हर्षवंत देवतानए क्रीमा नद्यानमांमुक्तिगामी प्रतुना माटे समवसरणनी रचनाकरी.आ वखते वनपालके तुरत जितशत्रु राजाने प्रन्नुना आगमननी वधामणी आपी. नक्तिमान् एवो
ते नुपति पण वधामणी सांजलीने अत्यंत हर्ष पामतो तो पुत्र परिवारने १ साये लश् क्रीमोद्यानमा प्रनुने वंदना करवा माटे गयो. स्कंदककुमार सहित जितशत्रु राजाए त्यां विधियी प्रनुने वंदना करीने तेमनी मोह सुख आपनारी देशना सांजली. प्रन्नुनी देशना सांजलीने नत्पन्न श्रयेला वैराग्यवालो स्कंदककुमार ते दिवसथी व्रत लेवा माटे वधारे स्पृहावंत अयो. एती श्रीजि