________________
श्री मल्लिनाथ चरित्र.
( ३५१ ) पामता बता तेना वारंवार वखाण करवा लाग्या. या प्रवसरे त्रण ज्ञानने धारण करनारी ने बहु आभूषणोथी सुशोजित एवी मल्लिकुमारीये पोतानी सेंको सखी योनी साथे त्यां प्रवीने सुवर्णनी प्रतिमाना मस्तकना बीड़ नपर ढांकी राखेलुं कमल नपामी लीधुं एटले तेमांथी बहु दुर्गंध निकलवा लाग्यो. पी सर्वे राजान, ते महा दुर्गधी प्राकुलव्याकुल थने वारंवार पोतपोतानी नासिकाने ढांकवा लाग्या एटले श्री मल्लिकुमारीये नीचुं मुख राखीने बेसी रहेला ते बए राजान्ने बोध पमारुवा माटे निर्मल प्रेमने लीघे कहां. " हे भूपतियो ! प्रेमवशथी या प्रतिमाने जोता एवा तमे, निश्वे विरक्त बुद्धिवाला ने जनोत्साहवाला केम देखानु हो ?” राजानंए कहुँ. " हे सुजगे ! खरेखर एनोडुर्गंध मे सहन करी सकता नथी, माटे मे मुख तथा नासिकाने ढांकीने बेटा बीए. " मल्लिकुमारीये कां. “ अरे भूपालो ! जरा तत्त्वबुद्धिश्री हृदयमां विचार करो तो खरा के, या सुवर्णमय प्रतिमामां श्रावो दुर्गंध क्यांथी होय ? परंतु हे हितशे ! में दररोज भोजन करती वखते बहुज रसवालो श्रन्ननो एक एक कोलीयो ए प्रतिमाना मुखमां नाख्यो बे. अहो ! ए एकटा थयेला अन्नना कोलीयानो महा दुःसह गंध उत्पन्न यो के, जे तमाराथी सहन करायो नहि तो पढी केवल अन्नना आहारथीज वृद्धि पामेला रुधिर, मका अने अस्थिने धारण करनारा, अशुन पुनलोथी निरंतर अपवित्रतानां स्थानरूप, जीर्णवृनां पत्र समान नाशवंत ने शाश्वत सुखश्री भृष्ट करनारां स्त्रीयोनां शरीर नपर अनंत सुखनी इच्छा करनारो कयो पुरुष राग करे ? अहो नूपालो ! माटे तत्त्वबुद्दिश्री विचार करीने नाशवंत स्वभाववाला काम जोगने विषे वृथा मोह न पामो तेमज प्रासक्ति पण न करो. सांजलो हुं थी वीजा जवने विषे महाविदेहमां महावल नामे राजा दतो ने तबए जणा म्हारा मित्रो हता. श्राप्रमाणे निरुपम बुदिवाली श्री मल्लिकुमारीये ते सर्वे राजान पासे पूर्वना बे नवनुं यथार्थ वृतांत तेज वखते कह | संभलाव्यं. वली ते राजपुत्रीये कह्युं के, " हे मित्रो ! जयंत नामना वैमानने विषे तमे देवभवमां असंख्य सुखो भोगव्यां वे, ते सुखो शुं या मनुष्यजन्मने विषे तमे विसरी गया ? तेमज कल्याणना स्थानरूप पूर्वी देवजाति पण तमने नयी सांभरती ? " श्री मल्लिकुमारीनी
४१
35
"