________________
(३१६) ऋषिमंमलवृत्ति-पूर्वाई. मंदीरप्रत्ये गइ. त्यां पोतानी हजारो स्त्रीयो सहित नूपतिये तेनो सत्कार करयो एटले ते हर्षथी विधिपूर्वक पोताना आसन्न नपर बेठी, पनी जितशत्रुराजाएतेने मधुर वचनथी संतोष पमामीने पूज्युं के, “ हे आर्ये ! तमे निरंतर राजकुल प्रत्ये फरोटो, तो आजे म्हारी आगल सत्य कहो के, आवी रूपसंपतिथी वखाणवा योग कया कया राजानां अंतःपुरो ?” राजानां आवां वचन सांजलीने काश्क हास्य करी गर्व सहीत परिव्राजिकाए कां. “हे नृ. पति ! खरेखर तमे कूवाना देमका समान देखान गे, सोनलो.
को एक कूवामां रहेनारो देमको पोताना स्थानने अगाधपणाथी निरं. तर बहु म्होटुं मानतो हतो. एवामां को एक समुनो देमको ते कूवान कांग नपर आव्यो एटले कूवाना देमके तेने हर्षथी छट पूज्यु के, “हे मित्र तुं क्यांची आव्यो ?" तेणे उत्तर आप्यो. “महासमुश्यी.” कूवाने देमवे फरी पूग्युं “हे ना ! ते समुश्केटलो म्होटो , ते तुं मने ऊट कहे ?' समुश्ता देमकाए “ए वहु म्होटो .” एम कर्दा एटले कूवाना देमकार पोताना पगवती पाणीमां एक लीटी दोरीने कडं. “हे ना! ते महासमु शुं श्रावसो म्होटो ?" समुना देसकाए कां. “ एथी पण बहु म्होटो. समुन्ना देमकानां आवां वचन सांजली कूवानो देमको बहु क्रोध करीने। कूवाना एक कांग नपरथी वीजा कांग नपर जश्ने वोल्यो. “हे दुर्दर! कहे शुं ए आवमो म्होटो वे ?” समुना देमकाए फरी का. “अरे ! तरंगोन मालावालो, वाणीश्री न वर्णवि शकाय तेवो अने आ त्हारा कूवायी पण . हज म्होटो ठे.” कूवाना देमकाए वहु क्रोध करीने का. "अरे पुष्ट निर्लज तुं मिथ्या शा माटे बोले ठे? या म्हारा कूवाथी बीजं कांइपण म्होटुं नश्री.
(परिव्राजिका जितशत्रुराजाने कहे के,) हे राजन् ! एम तमे पा वीजा राजाननी अत्यंत रूपवाली अने प्रेमवाली व्हेन पुत्रीयोने जोया विना फन अन्तिमानने लीधेज पोतानासामान्य रूपवाला अंतःपुरनेज वखाएया करो तो हे महाराज! सांतलो. हवणां मिथिलानगरीने विपे श्री कंनराजानी प्रख्या त एवी मल्लिकुमारी नामे पुत्री के. हे पृथ्वीनाथ ! एनां अंगनी मनोहरत पागल या तमारी सेंकमो स्त्रीयोनी रम्यता केवल सुवर्ण पागल माटीना ढे फानी समान देग्वाय ये." बली ने परिवाजिकाए पोताना मनमा “ एमल्लि
