________________
(७०) ऋषिमंगलत्ति-पूर्वाई. ते एकग थयेला मद्यना म्होटा धरान यश् गया. वली ते पमता एवा फलादि कना रसथी अति श्रेष्ट रसवाला श्रया. एक दिवस शांबकुमारनो को सेक्क फरतो फरतो त्यां जश् चमयो. तेणे गुफानी अंदर प्रसरी रहेला मद्यना बहु गंधथी आगल जइने जोयुं तो उत्तम एवा धरान दीग. पठी तेणे हारकामां आवीने ते वात शांव विगेरे कुमारोनी आगल कही एटले मद्यने विषे अति लुब्ध थयेला यादवना हजारो कुमारो दोमता दोमता तुरत त्यां आव्या. पड़ी जेम मरुस्थलना तरश्या वटेमाणु लोको शीतल जलनुं वारंवार पान करे ते. म ते कुमारोए अति स्वादिष्ठ रसवाली मदिरानुं पान करयु. आवी रीते न. त्साहथी कंठपर्यंत मदीरानुं पान करीने विकल बनेला ते कुमारो गीतनृत्यादि करता उता पर्वतनी गुफामां पातानी मरजी प्रमाणे फरवा लाग्या. एवामां त्यां तेमणे अति शांत अने तप करता एवा पायन नामना तापसने दी. ग. पठी मदिराने लीधे अति मूढ बनेला ते कुमारो, निवारी सकाय नहि एवा नुतना वालकोनी पेठे जेम तेम बोलता दोमया अने तापसनी पासे जश "अरे तापस ! तुंज अमारी नगरीनो नाश करनार ? आजे महा कगेर अने पापी एवा तने अमेज हणशं.?” एम कहीने तेनए तेमने मुठी लाकमी विगेरे विविध प्रहारथी माया. अहो ! मद्यादिने विषे आसक्त थयेला पुरुषो को पण अनर्थने गणता नश्री. “अरे इष्टबुध्विालान! तमे निरपराधी एवा मने तपस्वीने शा माटे मारोगे? जो म्हारं कांइ पण तप तो तेथी हुँ तमारी नगरीने दहन करनारो थइश." आम नियागु करता ते मुनिने प्रहारथी मृत्यु पामेलाना समान करी सर्वे कुमारो धारकामा जता रहा. आ वात कृष्णवलदेवे सांजली, तेथी तेन अत्यंत आकुलव्याकुल थया उता तापस्वीयोमा मुख्य एवा हैपायनने अमृत समान वचनदमे शांत करवा माटे त्यां याव्या अने कहवा लाग्या. " उग्रतपना समुप हे मुनि! पूजन करवा योग्य प्रापने अमारा नत एवा क्रोधी पुत्रोए दण्या के; पण आपे प्रसन्न घ एकवार ते अमारा अपराधने दमा करवो जोइए." वी रीते कृष्णवलेदेव मुनिने बहु शांत करवा मांमया; परंतु तेमणे पूर्वना क्रोधने त्यजी दीघो नहि. कां ठेके-तुरत सलगी नठेलो दावानल शू कोऽयी शांत करीशकाय बगे ? ज्यारे अत्यंत क्रोधातुर श्रयेला मुनिये को परा रीते श्रामनो
