________________
(२५६) ऋषिमंमलरत्ति-पूर्वाई. गोए करीने सुशोजित एवी विनीता नगरीप्रत्ये पोताना बन्ने पुत्रोने प्रवेश कराव्यो. आ वखते केटलाक नागरीक लोको रामने, केटलाक सीताने, केटलाक ते बन्ने पुत्रोने अने केटलाक तेमना श्रेष्ट वंशने एम जूदा जूदा वखाण- , ता हता. पठी रामे वनजंघ राजाने सत्कार पूर्वक कर्वा के, “हे महानुन्नाव ! तमे म्हारी नन्नति करनारूं ए बहु सारं करयु ने के, “जे म्हारा पुत्रोने अहिं लाव्या." आ अवसरे विन्नीषण, सुग्रीव, हनुमान विगेरे मुख्य नूपतियोथी युक्त एवा लक्ष्मणे हाथ जोमीने हर्षथी तुरत श्री रामनी विनंती करी के, “हे बांधव ! एक तो आपना वियोगथी अत्यंत तप्त श्रयेली सीता बहु दूर रही . हे विवेकी! तेमां पण बीजुं एबे के,हवणां ते महा सती पोताना पुत्ररत्नना वियोग उःखधी बहु आकुलव्याकुल श्रइ होय एम देखाय , माटे. हे अधीश ! जो आप आझा करो तो हुँ ए महा सतीने अहिं तेमी लाववा माटे जान.” लक्ष्मणनां आवां वचन सांजली रामे पोताना मनमां विचार करीने लक्ष्मणने योग्य उत्तर आप्यो के, "हे बांधव! जो के लोकापवाद तद्दन असत्य तो पण मूर्ख लोकोनाअप्रमाणिक तथा साररहित वचनोथी त्याग करेली सीताने म्हाराधी पोताना घरने विषे केम लावी शकाय ? हुं सीताने शुशीलवाली जाए॒तुं तो पण ते प्राणप्रियाने अपवादश्री निवृत्त करवाने दि. व्यपण करावीने पठी घरने विषे लावीश."
__ पठी "एम थान.” एम कहीने हनुमान विगेरे नूपतियोए विनीता नगरीनी बहार कणमात्रमा नत्तम सिंहासनोथी सुशोनित एवा म्होटा वैमान । तुल्य अनेक श्रेष्ट मंझपो तैयार कराव्या. पी श्री रामनीआशाथी देदीप्यमान . वैमानमां वेसी सुग्रीव नूपतिये पुंमरीक नगर प्रत्ये जइने सीताने प्रणामपूर्वक विनयश्री कडं के, “ हे मात ! निश्चे रामे तमने तेमवा माटे मने अहिं मोकख्यो , माटे पोताना प्रिय प्राणनाथना आ पुष्पक वैमानने विषे आप शीघ्र बेसो." सुग्रीवनां यावां वचन सांजली पूर्वना स्पृष्ट परान्नवना स्मरणथी खेद पामती सीताये कडं. “अहो ! एक तो आज सुधी पण म्हारा मननी अंदर ' मने वनमां त्यजी दीघा, कुःख स्फुरायमान वे तेमां वली वीजा कुःखने आप- . नाग ते रामनी पासे हुं शी रीते यावं ? में एमना हृदयनो स्नेद जाण्यो .” सुत्रीवे परीनी कां. "हे स्वामिनी ! क्रोध त्यजी द्यो, कारण हवरगां सुमित्रा..