________________
( १५४ ) ऋषिमंमलत्ति-पूर्वाई.
श्रा वखते नारद मुनि रावणनी सन्नामां बेग हता, ते विनीषणना. आवां वचन सांजली तत्काल आकाशमार्गे श्र कोशलापुरीमा आव्या, त्यां दशरथ राजाए तेमनो अत्यंत आदर सत्कार कस्यो, पठी नारदे का, “हे नृ. . पति ! तुं स्वस्थ प्रश्ने म्हारा आववानुं कारण सांजल, हुं हिंथी प्र.गविदेहकेत्रमा पुमरीकिणी नगरी प्रत्ये गयो हतो. त्यां श्री विश्वपति सीमंधर जिनेश्वरे गृहस्थावासमां व्यासी लाख पूर्व निर्गमन कस्वा पठी चोसठ देवेंशेए ते प्रन्नुना करेला दीदा कल्याणकना नत्सवने जो मेरु पर्वत नपर शास्वता चैत्यने नमस्कार करवा गयो हतो. त्यांथी अत्यंत मनोहर एवी लंका नगरी प्रत्ये गयो. त्यां प्रथम नद्यानने विषे श्री शांतिनाथनी प्रतिमाने हर्षथी प्रणाम करीने पठी हुं रावनी सन्नामां गयो, त्यां नैमितिकनां वचन सानली अत्यंत खेदातुर थयेलो हुँ अहिं आव्यो वं. हे दशरथ ! नैमितिकनां बचनश्री विन्नीपरा तमने तत्काल मारवा आवशे, माटे पोतानुं रक्षण करवामां यत्न करो." नारद मुनिया प्रमाणे दशरथने कही आकाशमार्गे चाली निकल्या.
पठी दशरथ राजाए सर्व मंत्रीवर्गने बोलावीने कडं. “हे मंत्रीयो! सांजलो. तमारे सर्वेए आ म्हारा राज्यनुं रक्षण करवं. कारण हुं जीवित रहाने माटे वीजा देशमा जान .” दशरथ राजा आ प्रमाणे मंत्रीयोने ललामण करी अने विदेशीवेश धारण करी गुप्त रीते पोताना नगरपी चाली निकल्यो. जनक राजाए पण नारदनां हित वचनयी तेमज करयु. कां वे के-सर्व प्राणीयोने निश्चय पोतानुं रक्षण करवामां एक सरखी बुद्धि होय : पनी क्रोधश्री कंपतो एवो विन्नीपण पोतानी प्रतिज्ञा पालवाने माटे अखंमित प्रयाणधी अयोध्याना राजमंदिर प्रत्ये आव्यो. त्यां अत्यंत क्रोधश्री अंध श्रयेला चिनवाला तेणे रात्रीने विपे तिहण खजश्री दशरथ राजानी बनावी राखेली लेपमर्तिना मस्तकनो वेद कस्यो. ते वखते “ हाय दाय! अमारो पति हणाया. "एम कोलाहल श्रयो अने कोटिसुन्नटश्री नरपुर एवो राजमहेल दोन पान्यो. अंतःपुर पण रुदन करवा लाग्यु अने अत्यंत शोकातुर एवा बुध्विंत प्रधानादि राजपुरुषोए ते लपमूर्तिने अग्निसंस्कार कस्यो.
दवे दहारण नुपतिन मारी प्रमन्न अयेला विन्नीपणे " ननक एकलो झुं कन्टो ? "एम धारी मिश्रिता नगरी प्रन्ये नदि जतां तुरत संकामा जर