________________
.. श्री शांतिनाथ चरित्र. (११७ ) लाग्यों के, "हे राजें! तमारा खोलामा रहेलो पारेवो म्हारुं नक्ष्य , माटे तेने तमे डोमी द्यो. कारण हुं बहु नूख्यो अयो बुं. एना विना म्हारं जीवित टकी शकशे नहि." ते सिंचाणानां आवां वचन सांजली राजाए कह्यु. "म्हारे शरणे आवेलानी सर्व प्रकारे रक्षा करवी जोश्ये. वली जेवी रीते त्हारो विनाश वाथी तेने दुःख थाय तेवी रीते वीजानने पण निश्चे थाय ने. वली जेवू जीवित तने वहावं ले. तेवू बीजाने पण होय . जीव हत्याथी निश्चे नरकादि उर्गति प्राप्त घाय , माटे ते त्हारे निश्च त्यजी देवी जोश्ये.” सिंचाणे कद्यं, "हे राजन् ! तमे पोते सुखी गे, माटे धर्म अधर्मनो विचार करोगे. आ पारे । वो म्हाराथी नय पामीने तमारे शरणे आवेलो ने, परंतु नूखरूप राक्षसीथी गलायेलो हुं कोने शरणे जाउं ? हे राजन् ! तमे सत्पुरुष गे, माटे कोश्ने कुख
बता नथी तो जेवी रीते तमे पारेवाने रक्षण कस्यो तेवी रीते मने पण रक्षण करो.” राजाए कडं. “जो तुंनूख्यो तो हुँ तने सरस अन मगावी आपुं तेनुंतुं नोजन कर." सिंचाणे कडं. "अमने मांस इष्ट , अन्न श्ष्ट नथी.”राजाए कडं. "तो हुँ तने तेटलुं मांस मगावी आपुं.” सिंचाणे कडं. "ए मांसनुं अमारे काम नथी, कारण बीजाश्री हणायेला जीव, मांस.अमे नहण करता नथी, परंतु पोतेज हणेला जीवोना मांसनुं नदण करीये जीये.” मेघरथे कडं. “जो एम ने तो हुँ तने तेटढं म्हारं पोतानुं मांसापुं."सिंचाणे ते वात कबुल करी एटले राजाए त्राजवां मंगावी एक वाजुए पारेवाने मूक्यो अने बीजी बाजुए पोतार्नु मांस कापी कापीने मूकवा मांमयु. जेम जेम मांस मूकवा मामयं तेम तेम पा. रेवानुं वजन नारे अवाथी ते त्राजवू नीचे बेसवा लाग्यु एटले साहसीक एवो राजा पोतेज त्राजवामां बेसी गयो. ते जो बीजा राजान हाहा शब्द करवा लाग्या. आ वखते कोश्नत्तमानूषणोथी देदीप्यमान देवता प्रगट श्र राजाने कहेवा लाग्यो के, “हे राजन् ! त्हारा धीरपणाने धन्य. त्हारुंजीवित सफल . ईशाने त्हारा चंना किरणो सरखा निर्मल गुणोने पोतानी सन्नामां वखाणतो हतो.तेने सत्य लहि मानतो हुँ त्हारी परीक्षा करवा माटे आ पूर्वना छेषी एचा 'बे पदीनना शरीरमा प्रवेश करी अहिं आव्यो हतो.” पी राजाए पूज्यु के, "हे देव! ते बन्ने पकीनने शाश्री वैर हतुं ते अमने कहो. कारण ते अमने बहु कौतुक ने." देवताए का. “आज नगरमा पूर्वे सागरचं नाभनो वणिक् रहेतो हतो, तेने ।