________________
श्री शांतिनाथ चरित्र. (११५ ) - हवे बन्ने कुकमान पण पोताना पूर्वना नवनी स्थिति जाणीने पोताना महापापनो मनमां पस्तावो करवा लाग्या. पी तेमणे राजाना पगमा प्रणाम करीने पोतानी नाषामां कडं के, “हे प्रन्नु! हवे अमे शुंकरीये?" पठी राजाए तेमने सम्यक्त्वमूल अहिंसा लक्षणकालो धर्म कहो. ते धर्म तेमणे । श्रेष्ट लावधी स्वीकास्यो. पडी तेन मृत्यु पामीने देवयोनीमां ताम्रचूल अने तुवर्णचूल नामना नूतदेवता अया. पबी तेन वैमानमां बेसी घनरथ राजा गसे श्रावी तेमने हाथ जोमीने प्रणाम करी तेमनी प्रशंसा करवापूर्वक कमा मागी पोताने स्थानके गया. राजा घनरथे पण बहु कालसुधी राज्यसक्ष्मीनुं पालन करयु. को वखते लोकांतिक देवताए आवीने “हे नाथ! तीर्थप्रवर्त्तावो.” एम कही दीक्षा अवसर जयाव्यो एटले धनरथ राजाए मेघरय कुमारने राज्यासन नपर बेसारवापूर्वक सांवत्सरिक दान आपी दीक्षा लीधी. पठी अनुक्रमे केवलझान मेलवी अनेक नव्यजीवोने प्रतिबोध पमामी मेघरथ जिनेश्वर पृथ्ची नपर विहार करवा लाग्या. एक दिवस मेघरय राजा दृढरथने साये लश प्रिया सहित देवरमण उद्यानने विषे गयो. त्यांते जेटलामा अशोकवृतनी नीचेवेगे तेटलामा केटलाक नूतोए आवीने तेनी आगल नृत्य दारु करयुं. नाना प्रकारना शस्त्रने धारण करनारा,वस्त्र सहित आजूषणोथी सुशोन्नित बनेला ते नूतोए राजानी पासे कणमात्र अत्यंत आश्चर्यकारी नृत्य करयुं. एटलामां तो घुघरीयोथी तेमज ध्वजानथी सुशोलित एवं एक वैमान आकाश मार्गेथी राजानी पासे आव्यु.ते वैमानमां सुंदर रूपवालां स्त्री पुरुषने जो
प्रिय मित्रा राणीये मेघरथने पूज्यु के, “हे स्वामिन् ! श्रा कोण ?" मेघरथे कडं “हे प्रिया सांजल.
वैताढ्य पर्वतनी नचरश्रेणी नपर अलका नामनी नगरीना राजा वियुश्यनो पुत्र प्रा सिंहरथ बे. तेनी साथे रदेली ते तेनी वेगवती नामनी स्त्री ३. ए सिंहरथ पोतानी स्त्री सहित धातकीखंमने विषे जिनेश्वरोने वंदन करवा गयो हतो. ते त्यांथी पागे फरी जेटलामां अहिं आव्यो तेटलामां तेनुं वैमान आकाशमां तुरत अटकी पम्यु. पनी मने जोक्ने ते विचार करवा लाग्यो के, “आ सामान्य राजा नथी. कारणके, जेना प्रनावथी आ म्हारुं वैमान पण अटकी पमयु.” आम धारीने पनी तेणे अनेक तू रूपो बनावी
