________________
आचा० ॥ ९९८ ॥
पडेलं होय, तो वीजो रस्तो मळतां ते रस्ते न जवुं, कारण के त्यां 'जतां बहु अपायो छे, पण बीजो रस्तो न होय, शक्ति न होय, तो ते मार्गे जतां सेनानो अजाण्यो माणस साधुने न ओळखवाथी बीजा माणसोने कहे के "आ जासुस आवेलो छे, माटे धक्को मारीने बाहुमांथी पकडीने बहार काढो" अने ते प्रमाणे कदाच करे, तो पण तेमना उपर क्रोध न लावतां समाधि विहार करे, सेभिक्खू वा० गामां दूइज्जमाणे अंतरा से पाडिवडिया उवागच्छिज्जा ते णं पडिवहिया एवं वइज्जा आउ० समणा ! hare एस गावा जाव रायहाणी वा केवईया इत्थ आसा हत्थी गामपिंडोलगा मणुस्सा परि वसंति ! बहुभत्ते बहुउद बहुजणे बहुजनसे से अपभत्ते अप्पुदए अप्पजणे अध्यजवसे ? एयपगाराणि परिणाणि पुच्छिज्जा, एयप्प० पुट्टो वा अपुट्ठो वा नो वागरिज्जा, एवं ख ३० जं० सव्वटठेहिं० ( सू० १२६ ) ।। २-१-३-२
साधु साध्वी मार्गे चालतां मुसाफरो मळे, तेओ आ प्रमाणे पूछे के हे साधुओ ! तमारा विहारमां आवेलुं गाम के राज्यधानी केवी मोटी छे ! तथा अहीं केटला घोडा हाथी गामना भीखारीओ के माणसो वसे छे, अथावा घणुं रांधेलं अन्न प्राणी के | अनाज मळे छे ? के ओछे भोजन पाणी के अनाज मळे छे ? एवा प्रकारना प्रश्नो पूछे, अथवा न पण पूछे, तो पण पोते बोलधुं नहि, (भाषातर वाळा आचारांगसूत्रमां पाठ विशेष छे. एतप्पा गाराणि परिणाणि णो पुच्छेज्जा आवा प्रश्नो सुनिए पण मुसाफरने पूछवा नहि, )
आज साधुनुं सर्व साधुपणु छे.
सूत्रम्
॥९९८॥