________________
आचा०
सूत्रम्
॥५१७॥
वळी, जेओ धर्मने भविष्यमां समजशे, अने स्वीकारशे, जेम मुनिसुव्रतस्वामी तीर्थकरनो अने.घोडानो दृष्टांत छे, तेवाओने धर्म संभलावाय, अने ते समजेला होय एटले जेओने आगळ कहेतां छदमस्त साधुने खबर न पडे माटे केवा जीवोने कहे, ते कहे छे. विज्ञान प्राप्त एटले हितनी प्राप्ति अने अहित छोडवानो विचार करवाने जेने ज्ञान होय, तथा बधी पर्याप्तिओथी पर्याप्त एटले संझी होवा जोइए. आ संबंधमां नागार्जुनीया कहे छे.
"आघाइ धम्म खल से जीवाणं. तं जहा-संसारपडिवन्नाणं माणुसभवत्थाणं आरंभ विणईणं दुक्खुव्वेअसुहे सगा धम्मस्सवण गवेसयाणं सुस्सूसमाणाणं पडिपुच्छमाणाणं विण्णाण पत्ताणं"
ससारमा रहेला मनुष्य जन्ममां आवेला पण आरंभथी विरमेला दुःखनी उपेक्षा करनारा सुखने वांछनारा होय छतां पण तेओ धर्म सांभळवानी इच्छा करता होय, गुरुनी उपासना करता होय, धर्मना विषयने पुछता होय अने समजवानी शक्तिवाला होय (आ मूत्र सरळ होवाथी टीका नथी परंतु आरंभ विनयनो अर्थ आरंभथी दूर होय) तेओने ज्ञानी साधु धर्म वतावे छे, ते कहे छे. 'अट्टावि' विगेरे एटले विज्ञानने प्राप्त थएलाने धर्मने कहेतां कांइ पण निमित्तथी आर्तध्यानवाळा चिलाति पुत्रीनी माफक होय तो पण धर्म पामे, अथवा विषयना अभिलाषथी शालिभद्र माफक प्रमत्त होय छतां पण तेवा कर्मना क्षय उपशमथी जेवो धर्म स्वीकारे छे, ते कहे छे अथवा आत दुःखीओ अने प्रमत्त मुखीओ तेओ पण धर्म पामे छे तो बीजाओगें शुं कहे ? (अर्थात् धर्म पामे छे) अथवा रागद्वेपना उदयथी आत तथा विषयोथी प्रमत्त छे. तेओ जैनेतर अथवा गृहस्थ संसारकांतारमा पेठेला केवी रीते तत्वने
Pr
