________________
०
४१३॥
| गुणेप्राप्तिनीज कथा करवी) अथवा भीखारी काणोकुट (हाथपगनी खोडवाळो ) तेने उद्देशीने धर्मफळना उपदेशरूप- कथा कहेतां | तेने क्रोध थाय. आ प्रमाणे, विधि न जाणनारो कथा कहे; तो तेने बाधा (पीडा) थाय छे, तथा तेमां परलोकनो पण कंइ लाभ नथी विगेरे जाणवुं, जोके, मुमुक्षुने धर्मकथापरना हित माटे कहेतां पुन्य छे, पण जो, कहेनार सभाने न ओळखे; अने द्वेषनुं वचन बोले तो तेने शास्त्रकारे पुन्य बतान्युं नथी.
अथवा राजानुं अपमान थतां धर्मकथा कहेनार साधुने इणे; एटले, राजा पशुवधनो यज्ञ करे; तथा श्राद्ध, होम, विगेरे करे; तेमां, धर्म मानतो होय; ते समये धर्मकथा कहेनार साधु राजाना सांभळतां कहे केः- तेमां धर्म नथी; तो, राजा क्रोधी थइने दुःख आपे. अथवा, जे जे अविधिए कहे; तेमां पण साधुने श्रेय नथी. ते बतावे छे.
साक्षर पंडितनी सभामा पक्षहेतु दृष्टांत विगेरे छोडीने प्राकृत भाषामां कहेतुं ते अनुचित छे, तथा मूर्खानी सभामां तत्त्व समजावा जनुं; ते पण अनुचित छे. एज प्रमाणे कंइपण अनुचित कार्य करतो साधु जैनधर्मनी हीलनाज करे छे, अने तेने पापनोज बन्ध छे, तेनुं कल्याण थवानुं नथी; माटे, तेवा विधि न जाणनारा पुरुषे मौन धारण कर वधारे सारुं छे. ( के बीजाने क्रोध उत्पन्न करी अशुभकर्म पोते न बांधे.) युं छे के:'सावज्जणवज्जाणं वयणाणं जो न याणइ विसेसं । वुत्तुंपि तस्स न खमं, किमंग पुण देसणं काउं ॥ १ ॥ जेने सावध अने निर्बंध वचननुं जाणपणुं नथी; तेने बोलवानो पण अधिकार नथी. तो तेने उपदेश आपवानो -अधिकार
सूत्रम्
॥४१३ ॥
