________________
आचा०
॥३८५॥
. एटले इच्छीत वस्तु न मळतां, अथवा तेनो वियोग थतां तेनो शोक करीने जेम ताव चढेलो घेलो माणस बके छे, तेम पोते 81 पोक मूकीने रडे छे.
सूत्रम् “गते प्रेमाबन्धे प्रणयबहुमाने च गलिते । निवृत्ते सद्भावे जन इव जने गच्छति पुरः॥ तमुत्प्रेक्ष्योत्प्रेक्ष्य प्रियसखि ? गतांस्तांश्च दिवसान, न जाने को हेतुर्दलति शतधा यन्न हृदयम् ? ॥१॥"
X॥३८५॥ प्रेमनु बंधन नाश पामतां, अथवा प्रणय (वहांला) नुं बहु मान ओर्छ थतां अथवा सद्भाव ओछो थता जतो रहेतां प्रेम, माणसमां माणसनी माफक आगळ जाय छे, तेने जोइ जोइने कोइ स्त्री पोतानी सखीने कहे छे के:-हे सखी ! ते गयेला दिवसोने ज्यारे याद करूं छु, त्यारे हुं नथी जाणती के; क्यो हेतु मने सो प्रकारे दुःख आपे छे ? पण, ते मारुं हृदय भेदतो नथी. ( आर विलाप प्रेमी स्त्रीपुरुषोना वियोगमां अथवा, बन्नेने कंइपण कारणे भेद पडतां, वीरही वनेला पोतानां हेतस्वी आगळ पूर्वनां सुखो याद करीने कहे छे):
तेज नमाणे पोते हृदयथी झुरे छे. "प्रथम तरमथेदं चिन्तनीयं तवासी-बहजनदयितेन प्रेम कृत्वा जनेन ॥
हृतहृदय ! निराश! क्लीब! संतप्यसे किं । न हि जडगततोये सेतुबन्धाः क्रियन्ते ॥१॥" हे हृदय (पहेलुं आ तारे चितवQ जोइए के, तारो प्रेमीजन प्रेम करीने छुटो पडी गयो छे ! हे हृदय ! हे आशारहित ! हे न
