________________
आचा०
सूत्रम्
॥३६२॥
---ॐॐARE
॥३६२॥
एयं पस्स मुणी ! महब्भयं, नाइवाइज कंचणं, एस वीरे पसंसिए जे न निविजइ,
आयाणाए, न मे देइ न कुपिज्जा थोवं लटुं न खिंसए, पडिसेहिओ परिणमिजा एवं - मोणं समणुवासिज्जासि (सू० ८५) तिबेमि॥
गुरु सारा शिष्यने काहे छे के हे मुनि ! भोगनी आशारूप महा तापथी घेरायेला पुरुषने कामदशानी अवस्थाना मोटा भयने तुं प्रत्यक्ष जो, कामीने डगले डगले वीजानो भय छे. तेथी मोटो भय तेज दुःख छे. अने भोग लंपटोने मरण- कारण छे. तेथी ते मोटो भय कह्यो, तेथी हे शिष्य! आ लोक अने परलोकमां भय आपनार भोगोने जाण, तेथी शिष्ये शुं करवू ते गुरु कहे छे.
माटे तुं ते भोगोथी तारा आत्माने दुर्गतिमां न नाखीश, तुं कोइ जीवोने दुःख न आपीश, तेज प्रमाणे बीजा कोइने जुठं बोली न फसावीश तेम चोरी पण न करीश विगेरे पांचे पापोने त्यजजे.
ले भोगथी दूर रहे छे अने जीव हिंसाथी दूर रहे छे. ते महात्माने शुं गुण थाय छे ते बतावे छे. ते भोगोनी आशा अभिलाषा त्यागनार अप्रमादि साधु पंच महाव्रतना भारथी पोतानोस्कंध नमावेलो अनेक कर्म विदारण करवाथी वीर पुरुष इंद्र विगेरेथी स्तुति कराय छे.
प्रश्न-क्या पुरुषनी स्तुति थाय छे ?
उत्तर-जे महात्मा आत्माने ग्रहण करवा योग्य तत्वने ग्रहण करे छे एटले वधां घातीकर्म क्षय थवाथी बधी वस्तुनो प्रकाश करनार केवळज्ञान तेने प्रकट थवाथी अव्यावाध मुख मळे छे. ते ज्ञान मळवावें मुख्य कारण संयमनुं अनुष्ठान छे. तेमां दोष ल
SEGIREGUISE
FREE
