________________
भव-
भावना प्रकरणे
सो भमइ अणंतभवे दुखत्तो नरयतिरियमाईसु । एए य कामभोगा जे पडिहासंति रमणिज्जा ॥५४॥ मुनेरुप
देशं तिरिएहिं अंतयाइहिं तह य साहारणा सया तेऽवि ।
श्रुत्वा जइ रमइ विसिट्ठोऽवि हु तेसु तया तस्स इयरेहिं ॥५५॥
सूरस्य को होज विसेसो ? तह भवे य भममाणएहिं जीवेहिं ।
तद्भााभुत्ता अणंतसोऽवि हु भोगा दुक्खं च तज्जणियं ॥५६॥
याश्च सुरलोयसंभवेण वि सुहेण भुत्तेण जइ अणंतेण । संतोसो न हु जाओ ता इमिणा मणुयसोक्खेण ॥५७॥ | जिनदीक्षा तुच्छेण किच्छसजमेण दुक्खलक्खाणविद्धएणं च ।
ग्रहणम् किह सो होहिइ ? जत्थ य हम्मति सुएहिं पियरोऽवि ॥५८॥ पियरेहिं सुया तत्थ य संसारे अभिरमंति किह धीरा ? । इच्चाइ मुणिस्स सुहासियाई सोऊण एयाइं॥ . संविग्गाई तस्सेव पायमूलम्मि मुणिमइंदस्स । भवहुयवहनवजलहरवुद्धिं गिण्हंति जिणदिक्खं ॥१०॥ सुरो तस्स समीवे पासे अजाण चंदवयणावि । उग्गं काऊण तवं कम्मविसुद्धाई सिद्धाई॥१॥
॥ इति सूरराजपुत्राख्यानकं समाप्तम् ।।
|| १८८॥