________________
निन्देता गरहेका विउहेका विसोहेजा अकरणयाए अब्जुट्ठेा अहारिहं तवकम्मं पायच्छित्तं पविजेता ॥ ३४ ॥
भावार्थ ॥ ३४ ॥ जे कोइ साधु अनेरो कोइएक न करवा योग्य स्थानक पोताना भला गुणने पाडीने सेवे, सेवीने आष्टीचा इच्छे तो कयां आलोवे ते कहे छे. ज्यां पोताना आचार्य, उपाध्याय दीठा त्यां ते पढिसेवी साधुने तेमनी अंत समीपं पापने आलोवो, पडिकमवो, निंदवो, गरहवो, निर्मळ करवो ने पोताना आत्माने विशुद्ध करवो कल्पे, वळी ए पापस्थानक नहीं करूं एवं कहीं सावधान थइने उठवुं अथवा यथायोग्य दूपणने अनुसारे ( मर्यादाए) तपरुप कर्मने प्रायश्चितवडे परिवर्जव करीने विचरयुं वांच्छे || ३४ || हवे आपणा आचार्य न मळे तो शुं करे ते कहे छे.
अर्थ || ३५ ॥ नो० नहीं । चे० निश्चे । अ० आपणा पोताना । आ० आचार्यने । उ० उपाध्यायने । पा० दीठा (नहीं) तो शुं करे | ज० ज्यां । ए० बळी | सं० एकमांडले १२ प्रकारना संभोग सहित एकठा जावानुं होय ते । सा० साधर्मी गुण ग्राहीने गंभीर छे । पा० दीठा । व० बहु । सु० श्रुत छे । व० प्रायश्चितनी विधि आदि दइ ठाणांगादिक घणा । आ० आगमना जाण । कल्पे ते पढिसेवीने । त० ते संभोगीनी । अ० समीपे । आ० आलोववो । जा० ज्यां लगे। (पढिकमवो अथवा दिवो अथवा गरव अथवा प्रायश्चितने टाळी निर्मळ होय अथवा आपणा आत्माने विशुद्ध करवो वळी ए पापस्थानक नहीं करुं एवं कहीने सावधान थइने उठे अथवा दूपणने अनुसारे मर्यादाए यथायोग्य तपरुप कर्म प्रायश्चितने ) प ० पडिवर्जवे करीने वली ५॥
