________________
ववहार० ॥ ४३ ॥
भावार्थ || २९ || परिहार कल्प स्थितिना साधु स्थिवर साधुनी वैयात्रच करतो होय ते वारे पोताने माटे आहारपाणी पोताना पात्रमाही लावे ने स्थिवरना पात्रमां स्थिवर माटे आहारपाणी लावे केमके कोइने विगयादिक सरस निरस आहार पाणी लेवानो होय माटे दरेकनो जुदा जुदा पात्रमां आहारपाणी लावी आपीने भोगवे. दवे स्थिवर साधु ते परिहारी साधुने आहारपाणी वहोरवा जातां एम जाणे जे बीजीवार मारे माटे ते साधुने आहारपाणी लेवा जातां आतुरताने खेद थशे एम जाणी ते परिहारी साधुने स्थिवर कहे ने हे आर्य तमारा पात्रमां अमारो आहारपाणी पण भेगो लेता आवजो. अमे ते महार जमशुं ने पाणी पीथं, एम स्थिवर कहे तो ते परिहारीने स्थिवरनो आहार (पाणी) पण पोताना पात्रमां भेळो लाववो कल्पे, वे मज ते विधि कहे छे. अपरिहारी साधुने परिहारी साधुना पात्रने विषे अश्नादिक चार वाना जमवा के पाणी पीधुं कल्पे नहि पण स्थिरने पोताना पात्रमां आहार लइने जमवो कल्पे अथवा पोताना मात्रीयाने विषे अथवा कमंडल एटले (लोट) पाणीना भाजनने विषे अथवा पोताना बे हाथना खोवाने विषे अथवा हाथ उपर लइने जमवुं कल्पे. ए कलप आचार अपरिहारीने परिहारी आश्री जाणवो ॥ २९ ॥ ए परिहारी पोताने अर्थ आहारपाणी माटे जाय एम क. हवे आचार्यने अर्थे जाय ते श्री कहे .
अर्थ ॥ ३० ॥ प० परिहार | क० कल्प । ट्ठि० स्थितिवाळो । भि० साधु । थे० स्थिवरना । प० पात्र लइने | ब• उपाधी बहार | थे० स्थिवरनी । वे० वैयावचने अर्थे आहारने काजे । ग० जातो होय ते वारे । थे० स्थिवर । य० णं० बळी | व० कहे । प० तमारो आहार पण एज पात्रमां लावजो । अ० हे आर्य । तु० तमे । पि० पण । प० पछी । भो० आहारिदिक भोगवजो । वा० अथवा । पा० पाणी पीजो। वा० वळी । ए० एम। से० तेने को थके ते साधुने । क० कल्पे । प०
उद्देसओ ॥ २ ॥
॥ ४३
