________________
शपदे
श्रीउपदे- तुम्भेहिं तओ एसो पेसेयवो तहा कओ भणइ । नियवंधुवग्गमुग्गयहाहारवरुद्धतद्देसं ॥ १९॥ नियतुंडं रक्खेजह जस्स
अमात्यपसाएणमेयवसणमिणं । पत्तो मंतीहिं खरंटिऊण मुक्को य करुणाए ॥२०॥ दहूं च अन्नमडयं एसा परिणामिया मई
क्षमकवा० तस्स । मंतिस्स जेण एए दोवि जणा सिक्खमाणीया ॥ इति ॥ २१ ॥ ॥१०६॥
अथ गाथाक्षरार्थः;-तथा च इति तथैव यथा पूर्वज्ञातानि पारिणामिक्यां वुद्धौ तथा इदमपि इति भावः। 'अमच्चे इति अमात्यो मन्त्री तेन च यदा राजा देवीव्यसने मरणलक्षणे जाते सतिन शरीरस्थितिं करोति, तदा 'सग्गपडियरण'त्ति स्वर्गस्थिताया देव्या व्याजतः प्रतिजागरणा श्रृंगारप्रेषणेन प्रारब्धा। अत्रान्तरे कस्मिंश्चिद् धूर्ते मन्त्रिणोऽनापृच्छयैव तथा उपस्थिते सति दानं पूर्ववत् कटिसूत्रकादिप्रदानं कृतम् । 'पेसणं'त्ति प्रेपणं प्रस्थापनं ज्वलने वैश्वानरे प्रक्षेपेण प्रक्रान्तं तस्य । मुखरे वाचाले अन्यस्मिन् अकस्मादेवोपस्थिते विभाषा विविधार्थभाषणरूपा कर्त्तव्या, यथा-प्रथमधूर्ते ज्वलनप्रवेशेन विनाशयितुमारब्धेऽन्यो मुखरो विप्लावकतया बहुं देवीसंदेशं दातुं आरब्धः। उक्तं च धूर्तेन, नाहमेतावत् समर्थोऽवधारयितुं कथयितुं वा संदेशजालम् , अतोऽयमेव प्रेष्यताम् । प्रारब्धश्चासौ तथैव अहेतुं, भणितश्च
तेन स्वजनवर्गो यथा निजतुण्डं रक्षणीयम् , अरक्षितनिजतुण्डस्य मम एतत् फलं सम्पन्नमिति ॥ १३६ ॥ है खमए मंडुकिथंभे विराहियाहि णिसि रायसुयमरणे।सीसे रूवग रेहा पुच्छे सुय दिक्खचउक्खमगार
तवलच्छीए अतुच्छे गच्छे कत्थइ मयंकसच्छाए । मासावसाणभोई एगो खमगो अहेसि मुणी ॥१॥ पारणदिणम्मि अह अन्नया उ सो खुडुएण अणुजाओ। लग्गो गोयरचरिअं काउं उच्चाइगेहेसु ॥२॥ तिबछुहाए वसेणं मंदीभूयम्मि
