________________
19. अथ श्री संघपट्टकः
(२८७)
॥ यक्तं ॥
सुगुरुप्राप्तौ कुगुरुं क्रमानुषक्तमपि जहति धीमंतः ॥ चिर परिचितमपिनोज ति निधिलाने कोनु दौर्गत्यं ॥ श्रतएव सिद्धांते गुरुगुणहीनस्य गुरोरगुरुत्वेन यतीनाम प्यंगारमर्दक शिष्यापामिव समुरुगांतर संक्रमणेन तत्परित्यागः प्रत्ययादि ॥
अर्थःजे माटे शास्त्रमां कयुं वे जे शिष्यने विषे गुण बे ते ज सत्पुरुषने गौरवपणानुं कारण बे. पण गुरुनुं देखामधुं ते कांइ गौखपणानुं कारण नथी. जेम गुरुए देखामयो होय तोपण नास्तिकनो मत असत् बे माटे गौरव करवा योग्य नथी. तेमने निर्गुण शिष्य पण मानवा योग्य नथी. वळी आपणा वंशमां थयेला सर्वे वृद्धोए ए निर्गुण शिष्यने गुरुपले मान्या माटे प्रापणे पण मानवा, बहुमान करवुं . त्याग न करवो. एम जो मानता होतो लक्ष्मीनी प्राप्ती थाय तोपण पुरुषने पोतानी कुळ परंपराधी चाल्युं श्रावतुं जे दरिद्रप इत्यादिकनो पण त्याग न करवो जोइए. ते तो त्याग करो वो माटे श्री निर्गुण गुरु किष्यनो केम त्याग करता नथी. जगतमां पण लक्ष्मी मळे तो दलदर राखवानुं जणातुं नथी. ते लौकीक शास्त्रनुं वचन जे सुगुरुनी प्राप्ति थये बते कोण बुद्धिमान पुरुष परंपराथी चाल्यो यावतो जे कुगुरु तेनो त्याग न करे. दृष्टांत जेम निधनी प्राप्ति यये बते घणा काळथी परिचय करेलुं एवं पण दारिद्रप तेनो को त्याग न करे ? एज कारण माटे सिद्धांतमां पण गुरु गुण रहित जे गुरु तेनो अनुरूपणे त्याग करवानुं प्रतिपादन कर्यु ठे. जेम अंगार मद्दकना शिष्य साधुए अंगार मर्दक गुरुनो त्याग करीने सारा गुरु जे गमां वे ते गमां प्रवेश कर्यो तेम
