________________
अथ श्री संघपट्टका :
(२६३)
तेणे करीने शुं? जे माटे नीतिवचन आ प्रकारनुं ले जे गुणने विषे प्रयत्न करवू तेमां आटोपनुं शुं प्रयोजन डे केम जे ते नपर दृष्टांत जेम दूध रहित गाय ते घंटावते वेचाती नथी. एटले जेम कोश्क गाय सदाकाळ दूध देतीज नथी.ते तेनुं सारूं मूल नपजाववा वास्ते तेनी कोटे घणी घंटा बांधीने आटोप करीए पण तेनुं मूल सारं उपजे नहि तेम गुण विना केवळ मोटा मोटा आसन उपर बेग तेणे करीने प्रवचननी प्रनावना थायज नहि.
टीकाः-आगमे च शिष्योपध्यादिमिरेवसूरिनिषद्याविधानानिधानात् ॥ उपदेशमालायामपि ॥ नवि धम्मस्स जमकेत्यत्र नमका वृहदासनाद्याटोप इति व्याख्यानेन वस्तुतः सिंहासनाद्यासननिषेधप्रतिपादनात् ॥ किंचाप्रत्युपेकत्वेनाकल्प. नीयतयागमनिषिद्रष्यपंचकांतर्वतित्वेन गब्दिकायासनस्य प्रवचनप्रनावनानंगत्वात् ॥
अर्थः श्रागमने विषे पण कडं जे जे शिष्य तथा उपधि. त्यादिके करीनेज सूरिने निषद्यानु विधान कहेवापणुं बे एटले सूरी श्रावे त्यारे शिष्य आसन पाथरी आपे, त्यारे जो सिंहासन उपर बे. सवार्नु होय तो एम नकहेत. उपदेशमालामां पण 'नविधम्मस्सन्नमका' ए जगाए जमका जे मोटा आसनादिकनो आटाटोप एम व्याख्यान करवे करीने वस्तुताए सिंहासनादि आसननो निषेधन प्रतिपादन देखाय ने ए हेतु माटे. वळी जेनी पमिलेहण न थइ शके माटे अकल्पवापणे आगममा निषेध कर्यों जे दृष्य पंचक ॥ उखे जेनी पमिलेहण थाय माटे दोषयुक्त जे पांच वस्तु तेमां गा.
