________________
( २१७ ) धिग-धिग मूढ सिरोमणि हुं थयो, दुख तणी महाखाणि । च० दुरजण सोके तणे दुरवचने, हुई हांसी घरि हाणि ||७|| च० हा हा रतन पड्यो हाथां थी, किम लाभई कहउ एह । च० जे नर लोक तणई कहई लागई, हाथ घसइ पछइ तेह ।।८।। च० ते रूप ते सील ते गति ते मति, ते विनय विवेक विचार। च० सीता मांहि जिके गुण दीठा, ते नहीं किहा निरधार ॥६॥ च० कदि जीवती सीता नइ देखिसि, धन वेला घडी साइ। च० किम एकली रहती हुस्य३ रन मइ, कोइ जीव ना खिस्यइ खाइ ।।१०च० स्वापद जीव थकी जो जीवति, छूटिस्यइ सीता नारि। च० तो पणि माहरो विरह मारिस्यइ, जीविस्यइ केण प्रकारि ॥१शाच० इम विलाप करता तिहा आयो, लखमण राम नई पासि। दुखु म करि धरि धीरप वाधव, सुणि मोरी अरदास ॥१२॥ च० जिण जीवनै सरिज्यो हुयइ जे दुख, ते दुख तेहनइ होइ । च० छठी राति लिख्या जे अक्षर, कुण मिटावइ सोइ ।।१३।। च० इण परि अति समझाव्यो लखमण, अलप सोग थयो राम । नगरी दुखु करइ सीता नई', समरि समरि गुण ग्राम ॥१४|| च० फिट-फिट देव विधाता तुझ नई, कुण कीधो ए काम । च० कां तई कष्ट सती सीता नई', इवडो दीधो आम ॥१५॥ च० नगर माहि अस्त्री नो मंडण, रूप सील अभिराम । च० सीता एक हुंती ते काढी, कुण कीधो तई काम ।।१६।। च० नगरी लोक निपेध्या सगला, गीत विनोद प्रभूत । च० राम कहइ लखमण करो सगलो, सीता प्रेत ऋतून ॥१७॥ च०