________________
( १२७ ) तस मुखमइ पश्ठो तुरत, गदा हाथि हथियार । उदर विलूरी नीसस्यो, नखना दिया प्रहार || आसालिया विद्यातणो,, वज्रमुख सुणी पोकार । जुद्ध करई हनुमंत सुं, आरक्षक अहंकार ॥६॥ हनुमंते वज्रमुख मारियो, चक्र सुं छेदिउ सीस । अधो लंक सुंदरो सुता, आवी वापनी रीस ||७| हनुमंत सुं रण मंडियो, जेहवई नाख तीर । तेहवइ तेहनइ हाथ थी, धनुष पूँटि ल्यंइ वीर ।।८।। मोगर सकति मुंकइ वली, लंकासुदरि जाम । हथियार हाथ थी इँटता, दृष्टि पड्यो रूप ताम ||
कामातुर हनुमंत थयो, ते पणि हनुमंत देषि । ' कंदर्पने वांणेकरी, वींधाणी सुविशेषि ||१०|| लंकासुंदरी चिंतवई, इण विण जीव्यु 'फोक। . कहइ जिम तई मुझ मन मोहिउ, मई पणि तुम सहु थोक ।।११।। हाथ संघातइं हाथ मुझ, हिवइ तु झालि सुजाण । हनुमंत लंकासुंदरी, , कोधो वचन प्रमाण ||१२|| खोलई वइसारी करी, गाढालिंगन दिद्ध । विद्यावलि तिण बिकुरवी, नगरी तेथि समृद्ध ।।१३।। रात ते साथे रही, हनुमंत चाल्यो प्रभात । अधो लंकसुंदरि भणी, जुद्धतणी कहि वात ।।१४।। पहुतउ ते लंकापुरी, गयो विभीषण गेह । करि प्रणाम ऊमो रह्यो, कर जोडी सुसनेह ।।१५।।
