Santukumar Chariya

SR No.: 010685
Original Sutra Author: N/A
Author: H C Bhayani, Madhusudan Modi
Publisher: L D Indology Ahmedabad
Publication Year: 1974
Total Pages: 197
Language: Sanskrit, Hindi
Classification: Book_Devnagari
File Size: 8 MB

Page 148

११२
सनत्कुमारचरित आम सांभळतां ते कुरुकुळमंडननुं सर्वाग हर्षथी विकसित थयुं, वदनकमळ पुलकित बन्यु (अने ते बोल्योः ), 'हे चंद्रमुखो, जो ! जो ! आ हुं तारो शत्रुमर्दन प्रियतम आवी पहोंच्यो. मदनविकारने प्रकट करतो आ हुं ते ज आव्यो ने ते ज . छु, तो तारा मनमा तें जे नक्की करी राखी होय ते सेवा तुं कर. (६१६): अथवा तो कृपा करीने हे सुंदरी, तुं मने कहे के जेने तें प्रियतम तरीके माग्यो ते कुरुकुळनो यशकळश कोण छे ?' एटले स्वभाविक लज्जा अने आर्जव धरती ते कन्या बोली, 'साकेतपुरना अधिपति समरसिंह नृपतिनी, अने तेनी खरेखर रूपवती प्रियतमा चंद्रयशानी (६१७) हुं सुनंदा नामे पुत्री छु. एकवारं कोई एक दूते आवतां वेंत मारा पितानां चरणमां मंस्तक नमावीने सविनय विनंती करी : हस्तिनापुरना स्वामी अश्वसेन नृपतिनो अने जगतनी सुंदरीओनी विजेता तेनी प्रियतमा सहदेवीनो सनत्कुमार नामे पुत्र छे. ते जगतमा श्रेष्ठ, चक्रवर्तीनी लक्ष्मीनो स्वामी, महानं गुणरत्नोनो सागर, सौभाग्यवानोना मस्तकना तिलक समो, शत्रुओंना दर्पने दळवाने आतुर, पूर्णिमाना चंद्रनी जेम बधी निर्मळ कळानुं धाम, अने रूप अने यश वडे जगतमां सर्वाधिक छे. (६१८-६१९). एटले जों सुनंदानो संबंध ते नररत्न साथे न थाय, तो नक्की विधाता हार्यों जं (एम मानवं). एटले मारा पिताए ए खरेखर योग्य छे एम निर्धार करीने पोतानी सेना साथे प्रयाण कयु, अने मने साथे लईने श्री हस्तिनापुर नगरीमा सहर्ष प्रवेश कर्यो. (६२०). .. एक प्रसंगे सखीओथी वीटळाईने हुं नगरना उद्यानमा मदनपूजा माटे गयेली, त्यारे में सखीओना उपहास वच्चे प्रकटरूपे रहेला मदननी पूजा करी. ते पछी हुं ज्यारे मारे घेर गई त्यारे भाग्ययोगे हुं अतिशय दुःसाध्य व्याधिनो भोग बनी. (६२१). पछी अनेक मंत्रविदो अने तंत्रविदोथी पण मारा शरीरनी रक्षा न थई शकी, एटले में जेमतेम करीने ते रात वितावी अने सवारे ते ज हृदयंगम. मदनमंदिरभां हुं पहोंची, पण में त्यां प्रकट थयेला पेला अनंगने जोयो नहीं. तेथी हुँ सर्वा गे सविशेष दुःखे दुःखी थई. (६२२). परंतु त्यां, ते प्रकट थयेला. कंदर्पनों वेश धरीने मारी सखीए त्यारे जेमतेम करीने मारी एवो मनोविनोद कर्यो, जेथी करीने हुँ तरत ज पाछला दिवसना व्याधिथी मुक्त वनी. पण ते पछी एक दुष्ट अश्व अश्वसेन राजाना पुत्रने हरी गयो, एटले आखं जगत दुःखी दुःखी थई गयु. (६२३).