________________
सनत्कुमारचरित
णामां राखी, तेनो आदेश प्राप्त करीने ते पेली तरुणीनी शोधमां जेवो नीकळ्यो, तेवी ज तेणे ते ज गोरीनो चंद्रमुखी सखीने सामे जोई-तेणे पुरुपनो वेश पहेर्यो हतो, अने विकसित नेत्रे, लतओने पडछे ते जई रही हती. (५०६). एटले महेन्द्रसिंह कुमारे तेने बोलावी, 'हे सुतनु, मने कहे, आ शु वात छे ? तें जेनी वात पण न थई शके तेवो आ पुरुषवेश पहेरेलो देखाय छे.'
एटले ते गोरी पासे आवी, हसीने कहेवा लागी, 'हे सज्जन, तुं एकचित्त थईने मारो वृत्तांत सांभळ. (५०७). आगले दिवसे आ ज उद्यानमां मारी सखी अद्भुत शणगार सजीने मदनपूजा माटे आवी हती. ते वेळा तेणे मदनमंदिरना द्वार पर, भुवनना शिरोमणिरूप कोईक एवा नररत्नने जोयुं जेणे पोताना रूपथी कामदेव, देवेन्द्र अने विष्णुने पण जीती लीधा हता. (५०८). ते पछी, तेना हृदयनो भाव जाणी गयेली सखीओना कहेवाथी तेणे तेने भूलथी मदन समजी लईने तेनी पूजा करी. मारी मुग्ध सखीए पोताने हाथे तेनां बधां अंगोपांग उपर चंदननु विलेपन कयु. एटले तेना अतिकोमळ अने विरल हस्तस्पर्शथी तेनुं अंग तरत ज आकुळ थयु. (५०९). " हे सुतनु, हवे घणो समय थई गयो, तो आपणे जइए", ए प्रमाणे सखीओए कह्यु एटले ते मुग्धा जेमतेम करीने शून्य चित्ते मात्र पोताना देह वडे ज ते उद्यानमाथी पोताना आवासमां पहोंची. ते पछी, जेने लाग मळ्यो छे तेवा कामदेवे ते बाळाने एवं आलिंगन दी) जेने परिणामे तेनी दशा अत्यंत विकराळ बनी गई. (५१०). एटले तरत ज तेनी पासे पहोंची जईने सखीओए पहेली रात्रे चंद्र ऊगतां अने मलयानिल वातां जेनो विरहाग्नि सळगी ऊठयो छे तेवी ते मुग्धाने लई जईने मणिमय फरसबंध उपर करेली कमळनी पथारीमा सुवाडी. एटले तो एनो विरहताप एटलो गाढ थयो के जाणे तेने प्रलयना अग्निमां फेंकी होय ! (५११). "मा पथारो शुं सूर्य किरणोनी बनावेली छे, अथवा तो ते वडवानलमांथी उत्पन्न थई छे, के पछी कल्पांत समयना अग्निमांथी प्रगटी छे, अथवा तो वीजळीमांथी तेनुं निर्माण थयु छे, के पछी वाग्निमांथी ते उद्भवी छे ? अमराईनी मंजरीओने अथडाईने वही आवतो मलयपवन पण देह दझाडतो मारो विवेक हरी ले छे. (५१२). कमळपांखडी छायेली शैय्या अडायाना अग्निनी बनेली लागे छे. चंद्रकिरणो पण बाणने टपी जाय . अगे लगाडेलो गोशीर्षचंदननो रस जाणे के अग्निने पण शोषी ले तेवो छे”..
ए प्रमाणे जेनो वधो विवेक गळी गयो छे तेवी, वारंवार विलाप करतो, घडीक हसती, घडीक भमती तेने में सवार थतां आ प्रमाणे कयु (५१३), "वहाली,