________________
- श्रीमूत्रकताङ्गचूर्णि: ॥४२२॥
किंचिद्रूपेन रूवमिति यथा लोको लोकं. कस्मिँश्चिदपराधे आक्रोशति काणः कुब्जः कोढी वेति, जात्या वेति चण्डालकर्म करोति,
आजीवि
कनिरासः नैवं किंचिद्रूपेण त्रिदणिडक दुष्ट परिव्राजक दुष्ट ! इदं ते दुष्टं शासनं, तेन मूर्खकपिलेन किं दृष्टं येन कर्ता क्षेत्रज्ञः, घटं च करोमीत्य संधिं करोति, कुम्भकारोऽकुर्वन् कथ कुम्भकारः, कुर्वन् कुम्भकरो भवति, एवं न त्रूमो, वीतरागोपदेशाद्येपामेपा दृष्टिरकर्त्तात्मा निर्लेपश्च । तेषां घटं साधयामीति मृत्पिडदण्डाद्युपादानक्रियैव न युज्यते, निर्लेपस्य च शौचक्रिया वा किं क्रियते?, कथं चास्य केवलज्ञानं नोत्पद्यते शुद्धस्य ?, यतः शाक्या अपि नो रूपताः प्रत्यक्षमित्यर्थः, हे कपायकठ शाक्याक शाक्यपुत्र कथमिदं ते दृष्टं सुखमस्ति चेन्न च सुखी तहा स्कन्धाः, न च किलिस्मतां, न किं चूस्यते, येषामेपा दृष्टिः सुखमस्ति चेन च सुखी, त एव दोषाः अभिमुखं अमिधारयामः, चाचं बेमीत्यर्थः, किन्तु खं दृष्टिं संदिटुं करेसो कुर्मः प्रादुः प्रकाशमित्यर्थः, तद्यथा-जीवं प्रति सद्भूतोऽन्यो मृतॊऽम्त्यात्मेति, यस्य पुनर्वादिनः नास्त्यात्मा तस्य जातिसरणादीनि न विद्यन्ते, दानदमाध्ययनक्रियाश्च न युक्ताः, न तु ब्रमः शाक्या अन्ये वा नास्तिकवादिनः हे मुर्खा !, यद्यात्मा नास्ति ततोऽसौ शुद्धोदनपुत्रो वृद्धो नास्ति, वक्तृवचनवाच्याविशेषा न कि केन कस्स चोपदिष्टमिति, ननु मत्तोन्मत्तालापः, एवमन्यत्रापि प्रवादिष्वायोज्यं, इत्येवं दृष्टिं गरहामो, नतु किंचि. द्वादिनां संमुखे बमो घिकिमास्से, मृर्खदृष्टिमिथ्यादृष्टिति एवं स्वदृष्टौ प्रादःक्रियमाणाया तिष्णि तिमट्टाई दिहिमताई परूविजंति, मिच्छत्तंतिका तेसु दिट्ठी न कायव्या, स्यात् किं तत्प्रादुःक्रियते ?,'मग्गे इमे किट्टिए आरिएहि' सम्यग्दर्शनादिमार्गः कीर्तितः आख्यातः जाणारियादीहि, नास्योत्तरोऽन्यो मार्गो विद्यते शोमनपुरुषसर्वज्ञत्वात्तथाकारित्वाच अजूक दुजओन पूर्वापरव्याहतः शाक्यस्येव, यथा ज्ञानमुत्पन्नं, आर्द्रकं च राजपुत्रं मृतं न ज्ञातवान् , स्यादेकं किं निष्ठुरं स्पष्टं नाभिधीयते, त्वं मूल् वा कुदृष्टि- ॥४२२॥
