________________
श्रीसूत्रकनणि: ॥३२८॥
भवति, शरीरे शरीरावयवेषु वा सडतंपि कोइ णेच्छइ च्छेतुं, जति णिचिजतिण जीवति, गप्पगोणसखड़ताइ सडइण च संकेति पवितुं एवं अच्छीणि विशालस्तुप्पलधवलाई, दिड्डी मे बलिया, उज्जुतुंगायता णासा, जिन्भावि तणुइआ विसदा, फासा कक्कडओ, इत्थी विपरीतो, एवमन्येऽपि दंतोडकवोल मग णिडाल गलखंध उरपट्टिकडिजाणुजंघादि ममाति-ममीयते जारिसं मम सरीरं सरीरावयवा वा तारिसा कस्सति ?, एव ममीयमाणो जेसिं पढमे मज्झिमे पच्छिमे वा, वयसि वावयवे ममाति, तस्सि च वातो झुरति कथं ?, पढमे तात्र वये परिझरमाणो मज्झिमो भवति, मज्झिमेवि परिझरमाणो पच्छिमो भवति, एवमेकैकस्मिन् वयसि परिमाणो अन्यां वयोवस्थां प्राप्नोति, जहा वयतोऽसौ परिझरति तथा बलतोवि, जं पढमत्रयस्स णत्थि, सणंकुमारदितो, उक्तं च- 'पण्णासगस्य चक्खू परिझरति० परिमाणे तु वयसि सुसंधिना संधी विसंधीभवंति, सुणिगृहसमु गणिग्गसंठिता पाया उक्कडसंठिता महासंघातपरिणिजा भवंति, वलितरंगे गाते, किश्हा केमा पलिया, जंपि इमंपि सरीरं तदपि परायतं, ण विणा आधारेण तेनोच्यते- आहारोपचयं, विणा आहारेण सुस्सति मरयति य, सतापि च आहारेण कालोपत्रेण णिण मण पत्ते पदिजमाणेण आणुपुत्रीए जान तीसवरिमाणि वडितुं तात्र तंपि अवहितं वा गोमणुयाऊणं, जंपि णिरुवकमं आउ भवति तंपि आणुपुच्चीए परिहाति, तंजहा - पण्णानगस्स चक्खू हायति, अथवा समए २ आवीचियमरणेण मरमाणो २ जीर्णशकवत् पतति, एवं शरीरं अणिचं अधुवं संखाय भिक्खू एव, जं पुरेक्खडेभिक्खू चेव वबहारीयणयस्स, णिच्छयणयस्स भिक्खु चैव भिक्खापरियसमुट्ठितेण, भिक्खायरियं विणा प्राणी प्राणयिता न ज्ञानादीनि तेन भिक्खायरियग्रहणं, दुहतो लोगं जाणिजा, किं दुहतो ?, तंजहा - जीवा चेव अजीवा चैव जदत्थि लोए, अहिंसापालनार्थं, जीवा दुविधा, तं जहा - इमं च अण्णं
भिक्षुवनं
॥३२८॥