________________
१५२ द्वादश अतिथिसंविनाग व्रत. ए लेशे नहीं. माटे खूब तरेहथी शाहार तो आप्या करो? एवं वि चारी घरमां स्त्रीया दिकने पण ते साधुने सारी रीतें आहार था पवानुं कही राखे, एवी रीतें गृहस्थने रागवान् करीने आहार लेवो, तेथी हो तिगंगदोष साधुने लागे.
सातमो क्रोधमिदोष, ते जे आहारने अर्थे साधुजन कोश गृहस्थने घेर जाय अने ते गृहस्थ तो महाकृपण, एवं साधु ये जाण्यं. बती जोगवाश्ये पण ते गृहस्थने कृपणतायें करी साधु ने आहार आपवानी सामर्थाश् नथी; तेथी ते मुखथी नाकारो के रे. ते समयें साधु क्रोध करीने एवी शापनी लाषा बोलेके बतीश क्तियें पण साधुने आहार आपवानी ना कहोगे तो तमारे घेर लक्ष्मी नहींज रहेशे. जे जे ते पण नष्ट थर जशे. या नवविध परिग्रहनी जे जे वस्तु , तेनी सत्ता रहेशे नहीं. एवा श्रा शयथी वोले, त्यारे ते गृहस्थ शापना जयथी एम जाणे क, ए साधु, तपस्वी, माटे तपश्चर्याना वलथी आईं कहेतो हशे. शुं जाणीयें एना कह्या प्रमाणे थइ जाय तो? माटे थोडाने माटे शुं करवा एवं करीएं ? एम विचारीने साधुने आहार देवानी समर्थाश् करीने आहार आपे, एवो क्रोध करी साधु आहार ले, ते क्रोधमिदोष, अथवा साधुने आहार आपवा माटे घरमा कोश् तरेहनो कषाय करवो कराववो पडे, ते पण दोष एमांज लेवो.
आठमो मानमिदोष. ते जे साधु, गृहस्थने घेर आहार देवाने माटे जाय, त्यारे गृहस्थने जोड्ने तेनुं महोटुं मान तथा सत्कार करे, तेनी शझिने जोश्ने कदेके तमे महोटा धर्मात्मा अने झद्धिमान् गृहस्थो. अथवा पोतार्नु अनिमान देखाडवा सा रु एवी रीतें कहेके, अमे पण को दिवस आवा हता, अमारा घ रमां श्राद्धं अव्य हतुं हुं आटला गामनोखावंद इतो,अमुक वका
