________________
दशम देशावगा शिक व्रत.
१३३
पोताना मनमां श्रज्ञानना विलास करे के, जू ! में कोइ उत्पा तनी बुद्धि रची तो तेथी करी मारुं व्रत पण में निर्मलताथी राख्युं,
बीजाने बोलावीने जे कार्य करयुं, दतुं ते कार्य संबंधी पण वातचित्त करी लीधी. एवी रीतें मूढ, अज्ञानी, क्रियानी मूलवणी करे, तेने त्री जो शब्दानुपाति अतिचारदोष लागे. ए माटे समजु शुद्धतीने अने बुद्धिमान् य, ते अतिचार न लगावे.
४ चोथो रूपानुपाति अतिचार कडे. ते एमके कोइ व्रतीएं पोताना घरना यांगणा सुधी क्षेत्र मोकलुं राख्युं, अने बाकी बी जुं बधुं त्याग कस्युं. हवे एवामां कोइ पोताना कामनो माणस घरना गणानी पासेना रस्तायें चाल्यो जायते, तेने व्रतीयें घर अंदरनी खडकीना रस्तायें अथवा जाली प्रमुखमांथी जोयो; त्या व्रती विचारे के, ए माणस साथै मारे जरूरनुं कामबे; ने ए माणसनुं घरतो श्रींथी घणुं दूरबे; त्यहां सुधी तो माराथी जवाय नहीं. कारण के, जो जाउंतो व्रतभूमि परिमाण उलं ध्यानो दोष लागे. वली अहीं पण एने बोलावुं तो व्रतमां खोंच लागे ए माटे एवं करूं के जेम ए उलटो मने बोलाववाने पोतें ज चाल्यो आवे. एवो अज्ञाननो मनसुबो धारीने पोतें पोताना घरमाथी नीकलीने दरवाजा उपर श्रावी उजो रहे. ते माणस पण चाल्यो चाल्यो त्यां श्रागल श्रावीने नीकले एटले ते बन्ने नी नजर एक थइ तेवारें ते चाली जनारो माणस पोतेज, व्रतीने बोलावे ने परस्पर मली जूहार विगेरे करीने पढी ते व्रतीयें जे वात, पोताना मतलबनी चिंतवी इती, ते करी बीधी. त्यार पढी पेलो माणस, पोताने ठेकाणे गयो अने व्रती पण घरमां आव्यो; अने मनमां श्रज्ञानपणे विचार करवा लाग्योके, में महारा शाणपणे करीने मारा व्रतने पण खोट न लगाडी, अने मारुं कार्य पण साध्युं. एवी में बुद्धि करी, पण एवं न विचारे
