________________
( ४५६ )
जैनतत्त्वादर्श.
रिहंतना धर्ममां जोडे तोज मातपिताना उपकारनो बदलो वली शके बे, ते करवाथीज मातापिताना उपकारनुं रूप वली शके बे, ते शिवाय बीजा कोइ उपायथी मातापिताना उपकारनुं कृण वली शकतुं नथी. श्रा कथन श्रीस्थानांग सूत्रमां बे.
हवे माता संबंधी उचित श्रचरणमां जे विशेष ने ते लखीये ढीये. माताना चित्तने अनुसखुं ते उत्तम पुत्रनी फरज बे. स्त्री जातिनो स्वनावज प्रायः एवो होय बे, पोतानी धारणा मुजब न थाय तो जलदी थी चित्त खेदयुक्त घर जाय, ते कारणथी जे काममां खेद या पीडा थाय ते काम न कर. पिताथी माता विशेष पूज्य बे. मनुस्वामी कडे ठे के ॥ उपाध्यायाद्दशाचार्यः, श्राचार्येन्यः शतं पिता ॥ सहस्रं तु पितुर्माता, गौवेणातिरिच्यते ॥ १ ॥ वली बीजाउपण कहे बे के, ज्यां सुधि दुध पीये त्यांसुधीश्रा, मारी माता एम पशुपण जाणे बे, जोजन न खाइ शके त्यांसुधि या मारी माता एम अधम पुरुष जाणे बे, ज्यांसुधी घरनुं काम करे त्यांसुधी या मारी माता एम मध्यम पुरुष माने बे श्रने ज्यां सुधी जीवे त्यांसुधी तीर्थरूप उत्तम पुरुष पोतानी माने माने बे.
३ सहोदर अर्थात् बंधु साथे उचित श्राचरण या प्रमाणे. मोटाभाइने पिता समान गणे, अने मोटो जाइ नानाजाइने सर्वकार्यमां साथे जोड़े. जो उरमान मातानो दी करो (जाइ) होय तो जेम श्रीरामचंद्र धने लक्ष्मणनो परस्पर प्रेम इतो तेवो परस्पर प्रेम राखवो जोइये. वली वडील बंधुनी स्त्रीउनी साथे तथा तेमना पुत्र, पुत्री उनी साधे पण उचित श्राचरण यथायोग्य करे, परंतु पृथग्जाव न करे. नाश्नी व्यापारमां सलाद लहे . बानी वात न राखे धननो व्यवहारपण जाइथी गुप्त न राखे. बंधुने निरंतर शिखामण थापे, जेथी धूर्त्त, प्रपंचीना बल कपटमां ते न तो फसाय. बंधुने माठी सोबत लागी होय, वा ते अविनीत थयो होय सजन पुरुषोनी सोबतमां लालच यापी उतारे, पोते नम्रताथी शिखामण पे, पोताना मित्रोद्वारा शिखामण पावे, काका, मामा, इत्यादि सगासंबंधी द्वारा तेने शिक्षा छापावे, अन्योक्तिथी वचन कहे, परंतु पोते तर्जना करे, कारण के ताडना तर्जनाथी बंधुमां अविनीतपएं तथा श्रम-. र्यादा बधती जाय. बे. सामुं बोलनारो थर जाय बे; तेथी हृदयमां प्रेम