________________
नवम परिबेद.
(४३३) कहे के हुं कथा करीश. २७ परखदाने विखेरे, कहे के हवे निदानो अवसर थयो , इत्यादि, शए परखदा उठ्याविना गुरुनी कहेली कथाने, पोतानी चतुराश् देखाडवा वास्ते विशेष करी कहे, ३० गुरुनी शय्या संथाराने पगथी संघट्टो करे,३१ गुरुनी शय्याउपर बेसवाप्रमुख करे, ३५ गुरुथी उंचे आसने बेसे, ३३ गुरुनी बराबर श्रासन करे. आ तेत्रीश गुरुनी भाशातना शिष्य वर्जे.
श्रा गुरुनी श्राशातना त्रण प्रकारनी . पगादिश्री संघट्टो करे ते जघन्य श्राशातना. श्लेष्म, धुंकादि गुरुने लवमात्र लगावे, ते मध्यम श्राशातना. गुरुनो आदेश न करे, जो करे तो पण उलटो करे, कगेरवचन बोले, गुरुंनु कहुं न सांजले, ते उत्कृष्ट पाशातना डे.
स्थापनाचार्यनी श्राशातना पण त्रण प्रकारनी ने, अहीं तही हलावे चलावे, पगनो स्पर्श करे ते जघन्य अाशातना; नूमि उपर नाखे, वा अवज्ञाथी धारण करे ते मध्यम आशातना; स्थापनाचार्यने खोवे तथा त्रोडे ते उत्कृष्ठ आशातना जे; तेवीजरीतें ज्ञानोपकरण, दर्शनोपकरण, तथा चारित्रोपकरण, रजोहरणादि, मुखवस्त्रिका, दंडक, दंडिका प्रमुखनी पण श्राशातना टाले.
श्रावकें सर्वधर्मोपकरण चरवला, मुहपत्ति प्रमुख विधिपूर्वक खस्थानमां स्थापना प्रमुख करवी जोश्ए, अन्यथा धर्मनी अवज्ञा प्रमुख दूषणो लागे. शास्त्रमा लख्यु डे के जे उत्सूत्र नाखे, तथा अर्हत अने गुरुनी अवज्ञा प्रमुख महाशाशातना करे ते सावद्याचार्य, मरीचि, जमालि, कुलवालुकादिनी पेठे अनंत जन्म मरणनी वृद्धि करे. यतः॥ उस्सुत्त जासगाणं, बोही नासो अणंत संसारो ॥ पाणञ्च एवि धीरा, उस्सुत्तं तान जासंति ॥१॥तिबयर पवयण सुयं, थायरियं गणहरं महिहियं ॥ आसायं तो बहुसो, अणंत संसारि होई ॥२॥
तेवीजरीतें देवव्य, ज्ञानअव्य, साधारण अव्य तथा गुरु अव्य, वस्त्र, पात्रादि, तेनो विनाश थतो देखी, बचाव नहि करतां उपेक्षा करवी, ते पण महा आशातना . यदूचे ॥ गाथा ॥ चेश्य दव विणासे, इ. सिधाए पवयणस्स उड्डाहे ॥ संजश् चउत्थ नंगे, मूलग्गी बोहि लाजस्स ॥१॥ तथा श्रावक दिनकृत्य, दर्शनशुधि श्रादि शास्त्रोमा लख्यु