________________
'४४ श्री जैनहितोपदेश भाग २ जो. एवा प्राणप्रिय द्रव्यर्नु अपहरण करनार माणस पराया प्राणना हरण करनार करतां पण अधिक पातकी ठरे छे, अने तेथी ते आलोकमा प्रत्यक्ष वध बंधनादिक पामीने परभवमां नरकनो अधिकारी थायछे.
मुमुक्षु साधुने तो एथी पण अधिक बारीकीथी अदत्तनो त्याग करवानो छे. तेने तो मनथी पण अदत्त लेवानो सख्त निषेध कहेलो छे.
स्वामी अदत्त, जीव अदत्त, तीर्थकर अदत्त, अने गुरु अदत्त एम च्यार प्रकारचें अदत्त सर्वथा तजी साधुने महानत पाळवानुं छे. तमा जेटलो जेटलो अनादर कराय छे तेटलं तेटलं महावत दूषित -थतुं जाय छे. तेथी तेनुं स्वरुप यथार्थ समजीने सुसाधु जनोए अदत्तथी सर्वथा दूर रहेवा यत्नवंत रहेवानी अवश्य जरुर छे.
आहार, पाणी, औषध, भेपन, वस्त्र, पात्र, अने रहेठाण विगेरे तेना धणीनी रजा शिवाय लइ वापरवाथी स्वामी अदत्त लागे छे.
घर धणीये आप्या छतां जो ते ते वस्तु सचेत (सजीव) अथवा अचेत (निर्जीव) नहि थयेली एवी मिश्र छती लइ वापरवामां आवे तोते लेनार अने वापरनार साधुने जीव अदत्त लागे छे.
द्रव्य, क्षेत्र, काळ, अने भावने प्रधान करीने प्रवर्तती एवी प्रभु आज्ञाने प्रमाण करवाने वदले स्वच्छंदपणे व्यवहार चलाववाथी
