________________
-
| भो महाणुभाव! किं अस्थि एस ववहारो तुह नयरीए जं पुरिसो पुरिसेण परिणिजइ, सबहा असुथमदिहं च चो जमिणति जंपिऊण पलाणो वेगेणं, इयरोऽवि विलक्खमाणो एवं परिभाविउमाढत्तोहे हियय ! हयास तुर्म एवं विहवंचणाएँ जोग्गंसि । जं कूडकवडभरियासु पावग! रमणीसु पत्तियसि ॥ १॥ किं एत्तियंपि न मुणसि जं एयाओ विचित्तसीलाओ। नियकुसलयाए सहसा सुरगुरुमवि विप्पयारेति ॥२॥ तथा-एगेण समं पणयप्पहाणवयणेहिं बहुप्पयंपंति । साणंदचक्खुविक्खेवमेत्तओ अक्खिवंति परं ॥३॥ अन्नेण समं कीलंति निब्भरं हरियहिययमविरामं । अवरस्स य संकेयं लीलाए चिय पयच्छति ॥ ४॥ इय मूढ ! हियय ! मा तम्म निष्फलं मुणिय वत्थुपरमत्वं । अभिरमसु जहादिद्वेसु संपयं निययकज्जेषु ॥ ५ ॥ | एवं अत्ताणं संठविऊणागओ जहागयं । सो य नम्मसचिवो समुग्गच्छंतमि तरणिमंडले मिलिओ चारुदत्तस, तेणावि से वाईमि कंकणं बद्धमवलोइऊण जंपियं-अरे णवपरिणीओध लक्खिजसि, ता दंसेहि निययमन, इसिर पहसिऊण भणियं तेण-पियमित्त! तुह पसाएण अहं सयं चिय भजा वट्टामि, चारुदत्तेण कहियं-कह चिय?, तो तेण सिट्ठो सबो पुचबुत्तंतो, इमं च सोचा मुणियजहट्ठियवइयरा परिचत्तलजं हसिउं पवत्ता कणगवई, दिहरूलाइ सया य अणुरत्ता चारुदत्तंमि । अह परोप्पररूढगाढपेम्माणि ताणि पत्ताणि संखपुरं, पविद्वाणि य निययगिहं, सुहसागरावगाढाणि य बोलेंति ।।