________________
गौतम स्वामी पचीसी
३७१ मो सिरखे मदमस्त, कवण आसै मांडे क्रम । छिपि जाय रिखे इन्द्रजालीयो, अथवान्हासे जाणओ। जिनहरख तास जीपं नहीं, तो माता अप्रमाण मो ॥१०॥ हुओ चित्त हेरान, देखि दीदार दहल्ले। . . मुरकोटां मांडणी, "भुरज कोसीसां भल्ले । बैठी परवद वार, आए सुर राव ओलग्गे । दीयै धरम उपदेस, भवांचा 'दालिद्द भग्गै । सखरी सुमिठ वाणो सुरस, गरजे जोजन गामिनी। जिनहरख रूप जगदीस रो, किना दीपे माणक दिनमणि ॥११॥ "ब्रह्मा किना. विरंच, वेद करता कि विसंभर । विसन रूप” वाचीजै, धरम धोरि कि धुरंधर । उदयो कोय अदित, गहल अन्धार गमाडण । निसिरावगुणो सीतल निपट, सायर जिम गहरो सही। जिनहरख कोइ अवतार जपि, नर पाधर दीसै नहीं ॥१२॥ ऊमो रहयो अवोल, वीर ले नाम बोलायो। . आव आव दुजराव, वाणि मीठी वतलायो । कहि मो जाणे केम, नाम तो कदे न सुणीयो। दीठो नहीं पिण कदे, भगति सों आदर भणीयो।
नर कोण जिको मुझ नोलखे, जाणीतल हुँ त्रय जगत । __ जिनहरख सुजस गावै सको, पावन हुं हुईज पवित्र ॥१३॥
जाणे छै मो जोर, तेण बीहतो तरज्जे ।
