________________
३०८
वैराग्य कुलकम्
धूया नो परिणीया, भइणी नो भत्तुणो गमिया ।११। थोवो विहवो संपइ, वट्टई य रिणं बहुव्वरो गेहे । एव चिंतासतावदुमियो दु खमणुहवसि ।१२। का उणवि पावाइ, जो अत्थो सचिनो तए जीव ! सो तेसि सयणाण, सम्वेसि होइ उवयोगी ।१३। ज पुण असुह कम्म, इक्कुचिय जीव त समणुहवास । न य ते सयणा सरण, कुगइए गच्छमाणस्स ।१४। कोहेण माणेण, मायालोभेहिं रागदोसेहिं । भवरंगो सुइरं, नडुन्न नच्चाविमो तसि ।१५॥ पचेहि इदिएहिं, मणवयकाएहिं दुट्ठजोगेहिं । बहुसो दारुणरूवं, दुक्ख पत्तं तए जीव !॥१६॥ ता एअन्नाऊण, संसारसायरं तुम जीव !। सयल सुहकारणम्मि, जिणधम्मे आयरं कुणसु ।१७। जाव न इंदियहाणी, जाव न जररक्खसी परिप्फुरइ । जाव न रोगवियारो, जाव न मच्चु समुल्लियइ ।१८। जह गेहम्मि पलित्ते, कूव खणिय न सक्कई कोवि । तह संपने मरणे, धम्मो कह कीरए जीव !॥१६॥ पत्तम्मि मरणसमए, डझसि सोअग्गिणा तुमं जीव । वग्गुरपडिअोव मो, संवट्टामिउ जहवि पक्खी ।२०। ता जीव । संपयं चिय, जिणधम्मे उज्जम तुमं कुणसु । मा चिंतामणि सम्म, मणुयत्तं निष्फल णेसु ।२१॥ ता मा कुणसु कसाए, इदियवसगोय मा तुम होसु । देविंदसाहुमहियं, सिवसुक्खं जेण पावहिसि ।२२। ॥इति।।