________________
६४ ।
जयशुद्धसुगुरण प्रवगाहपाय । दशदिशामाहि इह विध लखाय ।। यह भेद अलोकाकाश जान । तामध्य लोक नभ तीन मान ।। स्वयमेव बन्यौ अविचल अनत । अविनाशि अनादिजु कहतसत। पुरुषाकार ठाडो निहार । कटि हाथ घारि द्वं पग पसार ।। दच्छिन उत्तरदिशि सर्व ठौर । राजू जुसात भाख्यो निचोर।। जय पूर्व अपरदिशि घाटवाधि । सुन कथन कहू ताकोज साधि।। लखि श्वभ्रतले राजू जु सात । मधिलोक एक राजू रहात ।। फिर ब्रह्मसुरग राजू जु पाच । भू सिद्ध एक राजू ज सांच ।। दश चार ऊँच राजू गिनाय । षद्रव्य लये चतुकोण पाय ॥ तसु वातवलय लपटाय तीन । इहनिराधार लखियो प्रवीन ।। वसनाडी तामधि जान खास । चतुकोन एक राजू ज व्यास ।। राजू उतङ्ग चौदह प्रमान । लखि स्वयंसिद्ध रचना महान ।। तामध्य जीव स प्रादि देव । निज थान पाय तिष्ठे भलेय ।। लखि अधोभागमे श्वभ्रथान । गिन सात कहे मागम प्रमान ॥ षट्थानमाहिं नारकि बसेय । इक श्वभ्रभाग फिर तीनभेय ।। तसु अधोभाग नारकि रहाय । पुनिऊर्ध्वभाग द्वय थानपाय ॥ बसरहे भवन ब्यतरजु देव । पुर हर्म्य छजै रचना स्वयमेव ॥ तिहथान गेह जिनराजभाख । गिन सातकोटि बहत्तर जुलाख। ते भवन नमो मनवधन काय । गतिश्वभ्रहरन हारे बखाय । पुनि मध्यलोक गोलाकार । लखिदीप उदधि रचना विचार । गिन असख्यात भाखे जुसंत । लखि संभुरमन सबके जुनंत ।। इक राजव्यासमै सर्व जान । मधिलोकतनो इह कथन मान ।।
