________________
( ३६७ )
क नर खंरुघा कर्मे, जल जलेरा जे साज ॥ कविहर ख करजोडिने कहे, नमो कर्म महाराज रे ॥ प्राणी० ॥ १७ ॥ इति कर्म सबाह
॥ अथ आत्मप्रबोध सवाय ॥
॥ जीव क्रोध म करजे, लोन म धरजे, मान मला ईशना ॥ कूडां करम में बांधीश, धर्म म चूकीश, विनय म मूकीश ॥ नाई रे जीवडा | दोहिलो मानव नव लाधो ॥ तुमे कांई करी तत्त्वने साधो रे नाला ॥ दोहि० ॥ ए यांकणी ॥ १ ॥ घर पढवाडे देरास र जातां, वीश विमास थाय ॥ नूख्यो तरश्यो रावल रातें, माथे सहेतो घाय रे ॥ जीवडा दो दि० ॥ २ ॥ धर्म ती पोसालें चाल्या, सुवा सद् गुरु वाणी ॥ एक बात करे बीजो नठी जाये, नयणे निंद नराणी रे || जींव० ॥ ३ ॥ नामें बेठो लोनें पेठो, चार पोहोर निशि जाग्यो || बे घडीनुं पडिक्क मणुं करतां, चोखो चित्त न राख्यो रे ॥ जीव० ॥ ४ ॥ ग्राम चनदश पूनम पाखी, पर्व पर्यूषण सारो ॥ बे घडीनुं पञ्चरका करंतां, एक बीजाने वारो रे || जीव||५|| कीर्त्ति कारण पगरण मांगी, अरथ गरथ सवि लूंढें, पुण्यने काजें पारकुं पोतानुं, गांवडीयें न वी बूटेरे ॥ जीव० ॥ ६ ॥ घर घरणीने घाट घडा व्यां, पहेरण या वाघा || दश यांगुली दश वेढ ज पया, निर्वाणें जावुं बे नागां रे ॥ जीवडा० ॥ ॥ ७ ॥ वांको अक्षर माथे मींरुं, नीलवट याधो