________________
३८४
जैनकथा रत्नकोष नाग आठमो.
सुणी तेहोने मुखें हे, नव नवी होंश धरंत ॥ प्रायें नव नव देशनो है, लोनीने लोन दवंत ॥ ज० ॥ ए ॥ यक्तं ॥ श्रूयमाणाः शुनादेशा, रा जानः सेवितास्तथा ॥ सर्वे दूर स्थितं वस्तु, स्यात्प्रायो विस्मयावहम् ॥ १ ॥ पूर्वढाल || कोइक नगरें खावीनें हे, पूढे वणिकनी पास ॥ किहांथी तुमें धन लावीया हे, ते परकाशो उल्लास ॥ ज० ॥ १० ॥ तें कहे देश चिलात मांहे, बहु मेलीने याज ॥ यमो याव्या दर्षे इहां दे, सीधां वांछित काज ॥ ज० ॥ ११ ॥ कांइक संबल लेने हे, चाल्यो चिलातनी वाट ॥ साथ सहित थर सावदो है, जुन नवि लोननो ठाठ ॥ ज० ॥ १२ ॥ तप्तवालुका नामनी हे, विचि उल्लंघी रे पंथ ॥ हिम शीतल मारग चढ्यो हे, जिहां वह ले उत्पंथ ॥ ज० ॥ १३ ॥ तिहांथी गिरिमार्गे गयो हे, घटवी विपम व्यपार || लोनवरों शुं नवि करे हे प्राणी अं गीकार ॥ ज० ॥ १४ ॥ एसी परें जमतो एकदा है, पहोतो देश चिला त || राजविरोध तिहां घणो हे, म्लेबने अन्य संघात ॥ ज० ॥ १५ ॥ साथ चिलानो जाणीने हे, लुंटी लीयो सवि सार ॥ सायने पाठो वा लीयो हे, निज मंदिर तिलवार ॥ ज० ॥ १६ ॥ नजर वंचीने तेहोनी हे, नागे स्वयं देव ॥ मन चिंते महोकम थयो हे, करचं वांवित देव ॥ ज० ॥ १७ ॥ करम संयोगें जइ पड्यो है, शवर शिशुने रे पास ॥ कर चरणें तेथे बांधियो है, रुधिर विलंब्यो रे तास ॥ ज० ॥ १८ ॥ नाख्यो जटवी वचें है, ऊकडी करी यंग जोर ॥ मृत जाली गृध्र पंखीयां हे, यया करे वहु सोर ॥ ज० ॥ १९ ॥ चंचुप्रहारें चूंटिने हे, तस नक्षल करे तेह || मन चिंत्युं मनमां रधुं हे, यति लोनें गति एह ॥ ज० ॥ ॥ २० ॥ गृधने धाव्या जाणीने हे, लगायी निल्लवाल ॥ वाणे ते पंखी हणे हे, जुजु कर्म चंमाल ॥ ज० ॥ २१ ॥ सांऊ पड्ये ते स्वयंजुने हे, तेडी लावे रे गेह ॥ वंध ठोडी वेसारिने है, जीमाडे ससनेह ॥ ज० ॥ २२ ॥ रात राखी स्वयंजुने हे मंदिरमांहे प्रजात ॥ वनमां नाखे बांधीने हे जुन जुन कर्मनी वात ॥ ज० ॥ २३ ॥ एम दुःख सहेतां एक दिनें है, वनमां वावण एक ॥ थावी सूखी यति घएं है, नाग शवर शिशु बेक ॥ ज० ॥ २४ ॥ वाघण ले स्वयंजुने हे, चाली वन विकराल || निजस्थानक ते प्राणीयो हे, मूख्यां जालीने बाल ॥ न०
+