________________
३५२ जैनकथा रत्नकोप नाग आठमो.
॥ ढाल चौदमी॥ । ॥ वीर जिरोसर चरणकमल ॥ ए देशी ॥ कनकवती राणी तदा । चित्त चंचल जागी ॥ कारण कांइक ए सही, कुमरे पहिचाणी ॥१॥ चरित्र जो नारीतणां, किहां जाये एह ॥ विपय न वांडे मुजा, केम चंचल तेह ॥ २ ॥ पासें आवी उनो रह्यो, पण सा नवि देखे ॥ कनक : वती दासी जणी, पूढे सुविशेपें ॥ ३ ॥ रात गइ बे केटली, कहे स्वामिनि । वेला ॥ तिहांकणे जावानी थर, हवे को सलीला ।। ४ ॥ तुरत उनी । उतावली, नाही मन रंगें ॥ अंग विलेपन अति जलां, दीपे शुचि धंगें। ॥५॥ वस्त्र नलां पहेयां वली, आजरण अमूल ॥ हार हैये सोहे नवलखो, । नाके नथफूल ॥ ६ ॥ घम घम घमके घूघरी, नूपुर पाय सोहे ॥ शोल - शृंगार कस्या जला, रूपें मन मोहे ॥ ७ ॥ देवकुंवरी सम उपती, रूप वंती रामा ॥ जर यौवनमांहे नामिनी, शोने घणुं श्यामा ॥ ॥ देवा वास समान एक, रचीयु ए विमान ॥ कुंवर जोड्ने थयो, मनमा हे रान ॥ए आवी वेसे कामिनी, दासी संघातें ॥ कुंवर चिंते चित्तमां, जो एकांतें ॥ १० ॥ एता दिन हूँ जाणतो, ए दीसे सुहाली ॥ पण जोरावर ए घj, नजरें में नाली॥ ११ ॥ कामिनी न होय केहनी, वानां सो कीजें ॥ पण एहना अंतरंगनी, नवि वात लहीजें ॥ १२ ॥ यतः ॥ रवि चरियं ॥ जलमले ॥ मुख वोले मीठी घj, मनमांहे धीठी ॥ लारी सरीखी कामिनी, सृष्टियें अवली न दीती ॥१३॥ यतः ॥ यावर्त्तः संशया नां ॥ नर नोलाने नोलवे, मानिनी मतवाली ॥ विफरी वाघणनी परें, वि सई विकराली॥ १४ ॥ पण जो एक वार दूं, जाये जिहां चाची ॥ केड न मू• एहनी, थाशे जे नावी ॥ १५ ॥ एम विमासी विमानमां, वेतो' एक देशे ॥ बात करे त्रणे मली, चाली आकाशे ॥ १६ ॥ दुरे रह्यो सवि सांजले, गुणधर्म सोजागी ॥ नारीचरित्र जोवा तणी, मनमा रढ लागी ॥ १७ ॥ उत्तर दिशे उतावलु, ते चाल्युं विमान ॥ कुंवर मन माहे धरे, नगवंतनुं ध्यान ॥ १७ ॥ दूरे जश्ने उतमु, आकाशथी हेतुं । वन अशोकने अांतरे, एक सरोवर दीतुं ॥ १५ ॥ स्थानक ते रलिया मगुं, शोना अति सारी ॥ देखीने ते उतरी. दासी नारी ॥ २० ॥ एक विद्याधर तिहां अवे, यावी तस पासे । कनकवती कर जोडीने, प्रणम ।