________________
१६० - जैनकथा रत्नकोष नाग आरमो. मूर्खत्वमतिलोनता ॥ अशौचं निर्दयत्वं च, स्त्रीणां दोषाः स्वनावजाः॥१॥ पूर्वढाल ॥ कहे राजन तुम सम नहिं कोई, अविवेकीण अविचारी रे ॥ व्यर्थ मनोरथ वस्तु असत्ता, ए मति नहिं तुज सारी रे ॥ला ॥ ७ ॥ । कहे राणी प्रीतम ए साचं, पण मुफ आणी आपो रे ॥ प्राणजीवन मनोवंबित पूरण, तुम ऊपर अम दापो रे ॥ ला० ॥ ॥ नोजन हत लेई रही राणी, नृप मन चिंता महोटी रे ॥ कोपमंदिरमां पेती कामिनी, लोजनी जाति ए खोटी रे ॥ ला ॥ ए ॥ मूरख बाल अने वनितानो, हत सवलो जग होवे रे ॥ घरनी चिंता चित्त न आणे, निज सुख साहा मुं जोवे रे ॥ ला० ॥ १० ॥ कहे राजा वत्सराजने तेडी, साहलिया शि . रदार रे ॥ दिव्य वसन पापीने मुझने, अनरथ कीध विचार रे ॥ला ॥ ११ ॥ ए तुझ मासी लोनें प्यासी, नहिं संतोष लगार रे ॥ उढणी का न लियो हत सबलो, नहिं कोई पूरणहार रे ॥ ला ॥ १२ ॥ कहेण न माने मानिनी माहरूं, लोनयी लक्षण ना रे ॥सात न पूराये ए नीति नां, वयण न दीसे मानां रे ॥ला ॥ १३ ॥ यतः॥ अनिर्विप्रोयमो राजा, समुनदरं गृहम् ॥ सप्तैतानि न पूर्यते, याचंति च दिने दिने ॥ २ ॥ ॥ पूर्वढाल ॥ वत्स विचारी कहे सुणो स्वामी, पूरवी मासी आशा रे ॥ पटमासान्यंतर जो न पूरुं, तो करुं अग्नि प्रवेशा रे ॥ ला ॥ १४ ॥ कहे राजन वत्स एम न कीजें, आकरी एह प्रतिज्ञा रे ॥ न कलाये विधि विविध कलाइ, नियति न वोले विज्ञा रे ॥ ला ॥ १५ ॥ ते कहे तुम प्रसादें रूडं, राजन् सघर्बु थाशे रे ॥ पण मुझने तुमें पापो आणा, नावीनाव जगाशे रे ॥ला ॥ १६ ॥ ले नृपयाणा मंदिर मांहे, जननी नमेवा आव्यो रे ॥ कर जोडी रहि आगाल कनो, सयल विचार सुणाव्यो रे ॥ ला ॥ १७ ॥ मोहवों माडी कहे तें वत्स, पुष्कर जंगी कीधो रे ॥ वत्स कहे हवे वात ए न फरे, वयणें वोल जे दीधो रे ॥ ला ॥ १७ ॥ कहे माडी मासी सुण अंगज, तुं अम्ह प्राणाधार रे ॥ केम परदेशनणी मूकाये, मारग विपम अपार रे ॥सा ॥ १५ ॥ कहे वत्स संघलुं रूडं थाशे, यो धाशीप पसाय रे ॥ चिंता मत करशो को महारी, साथे पुण्य सवाय रे ॥ ला ॥ २० ॥ धीर वीर जाणी कहे जननी, होजो तुम कल्याण रे ॥ वहेला काज करी वत्स वलजो, सुण