________________
१२६
जैनकथा रत्नकोष नाग प्राठमो.
गोरडी, जीवनप्राण आधार || मूंज्या हो एहनां मोहमां, न लहे एह व्यव हार ॥ ० ॥ १६ ॥ हरण करा हो एहनुं, कोइ बलवंतनी पास ॥ जेम एहनो मद कतरे, जंतुं हो एम विमास ॥ ० ॥ १७ ॥ त्रिदु खंम के हो राजियो, विद्याधरनो रे नाथ || प्रतिहरि दमितारि यबे, बलीयो जेहनो रे साथ ॥ व ॥ १८ ॥ तास सनामांहे यावियो, उठी दे बहु मान || जलें याव्या रे पावन कखा, तुम यावे वच्यो वान || ब० ॥ १९ ॥ कहो कां अद्भुत वारता, ते कहे सु रे राजें ॥ सुनगा पुरीना रे राजीया, तेजें जाणे दिद ॥ व ॥ २० ॥ अनंतवीर्य अपराजिता, तस घर दासी रे दोय ॥ नामें चिलाती ने बरबरी, जगमा जोड न कोय ॥ व० ॥ २१ ॥ नाट्यकलाकुशली घणुं, ते नावंती रे याज || दीवी हो वि स्मय कारिणी, ते विष गुं तुम राज || व० ॥ २२ ॥ एम कही मुनि उतपत्यो, प्रतिहरि मोह्यो नाम ॥ मोहनगारी रे मानिनी, मोहतणुं ए धाम ॥ ० ॥ १३ ॥ नाम सुणी रे यारति करे, दीठी हरि ले रे चित्त ॥ स्पर्शी हूंती हो वल हरे, संगमें वीरज वित्त ॥ व ॥ २४ ॥ पण नावी नटले किमे, याव्यो संबंध नजीक ॥ चित्त चल्युं रे लेवा जणी, मूके दूत अनीक ॥ व ॥ २५ ॥ हवे जवियण तुमें सांनलो, एह संबंध रसाल ॥ त्री जे खंमें एकवीशमी, रामविजय कही ढाल ॥ ६० ॥ २६ ॥ ६१३ ॥ १२ ॥ ॥ दोहा ॥
1
॥ दूत चाल्यो दमितारिनो, सुनगा पुरी संपत्त ॥ साहिव वल वलीयो थको, पहोतो सना तुरन्त ॥ १ ॥ रयण योग्य मुऊ स्वामिने, नहिं तुम लायक एह || यो चेटी म ईशनें, वाधे सवल सनेह ॥ २ ॥ वे बंधव चलतुं कहे, कर काम विमासि ॥ जा सीताव स्वामी कनें, दीयो वधाइ तास ॥ ३ ॥ दूत वोलावी चिंतवे, वे बंधव मनमांहे || करे पराजय ए सही, नवि मोकलीयें त्यांहि ॥ ४ ॥ ते माटें जइ साधीयें, विद्या खेचरें दीव || दर्प टले जो एहनो, तो थाये कारिज सि5 ||५|| पूर्वजन्म साधि त तिसें धागे कभी श्राय ॥ विद्या सिद्ध थई कहे, म करो चिंता कांय ॥ ६ ॥ कारिज सिद्ध होगे सवे, जे चिंतवश चित्त ॥ नक्ति करे विद्या तणी, गंध माल्य सुपवित्त ॥ ७ ॥ इण प्रवसरें फरि घ्यावीयो, दमितारिनो दूत ॥ कोपें धडहडतो कहे, वढो जाऐ यमदूत ॥ ८ ॥ रे चेटी नवि
"