________________
४६ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. दन करवू, त्रीजी प्रौढावस्थामां धर्म संपादन करवो, अने पली तुर्य अव स्थामां गुं करशे ? कांज नहिं. माटे हे पुत्र ! हाल तो तारे अर्थ, अने काम संपादन करवाने उत्सुक रहे. ते सांजली कुमार बोल्यो के हे पिताजी ! तमोयें कडं ते तो साचुं , परंतु जे सुख, धर्मय। प्राप्त थाय ले, ते सुख कोइ दिवस, घणा काल पर्यंत नोगवेला विषयनोगथी प्राप्त थातुं नथी. कहेलु डे के ॥ श्लोक || अविदितपरमानंदो, वदति जनोविषयएव रमणीयः ॥ तिलतैलमेव मिष्टं, येन न दृष्टं घृतं कापि ॥ १ ॥ अर्थः- जेणे झानसुखनो आनंद लीधो नथी, ते मनुष्य. आ तुन एवा विषय सुखनेज सारूं कहे , केनी पढ़ें ? तो के जेणें घृतने को दिवस दी] पण नथी. ते जीव तेलनेज मितं कहे . अने हे तात! आ अनादि संसारने विपे फरता एवा जीवें स्त्रीजोग, नोजन, नूपण प्रमुख ने नोगव्यां ,ते समय विपयनोगादिकना पदार्थ जो आपणे एकता करीये, तो ते पाखी पृथ्वीमां पण समाय नहिं एटला थाय ? तेमज नली आ अनादि संसारमा फरता प्रापणे जीवें जे जल पीधांबे. ते जल जो प्रापणे एकतां करीयें, तो ते अनंता समुश्नराइ रहेवाथी पण वधे. वली आ अ नादिसंसारने विषे आपणे जीवें जे जे फल खाधांबे, ते फल जो आपणे एकतां करीयें, तो ते सर्व फल आ पृथ्वीना सर्व वृदोनां फल करतां पण वधी पडे ? वली हे पिताजी! आ संसारने विपे एवा कोई नोग नथी, जे आपणे जीवें नोगव्या न होय ? कारण के आपणे जीवें एकेक नोग अनंती वार नोगव्या डे, तो पण हजी आ जीव, तृप्त थातो नथी. कोनी पेठे ? के जेम को रांकने स्वप्नामां मिष्टान्ननोजन मले, ते जेम तृप्त थाय नही? अने वली ते नवांतरने विपे जे कांइ सुख मन्यु ने, ते सर्व सुख, आ हालना नवने विषे स्वप्नसमान थइ गयुं . माटे हे पिताजी! तमोने पण कहुँ , के हवे समजो, समजो. आ असार संसारमा मोह पामो मां. हे तात ! तमो खरंज जाणजो जे आ जीवने विषयनो गना नोगववाथी तृप्ति को कालें थातीज नथी, तेमाटेंज मुक्ति साधनमां रक्त एवा विवेकीजनो ते नोगने माटे कां पण आचरण करता नथी. परंतु मोद माटे करे . माटे हे तात ! हवे मने संयमव्रत ग्रहण कर वामां विघ्न करशो नहिं ? कारण के हुँ जरूर प्रव्रज्या ग्रहण करीश ?