________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र ४१७ मित्र सुमित्रने दीठो ? त्यारें सदु कोइ बोल्या के ना, अमने खबर नथी. त्यारें तो ते अत्यंत क्वेश पामी विलाप करवा लाग्यो, के अरे! आ मारा प्रिय मित्रनो नाश कोणे कस्यो ! अरे यावं महोटुं पाप कोणें कह्यु ! अरे तेनो नाश ते केम थयो! अरे आवा प्राणवन्नन मित्रनो संगम करावी पाडो तेनो विरह करावनार विधिने पण धिक्कार हजो. अरे मित्रमुखनुं दर्शन करी ढुं मारी यांख्योने सुखी करीश ? एवी आशारूप कुसुमने कर्मयोगथी उत्पन्न थयेलो आ विरहानल, बाली नाखे ! अरे ए मारा सुमित्र मित्र विना घेर जश् सगां वाहालाउने हुँ झुं मुख देखाडीश ! माटे हवे ते मित्र विना घेर जश् सदु कोइने मुख देखाडवू, तेथी पा समुश्मां पडी मुबी मरवुज सारं ! एम विलाप करीने ज्यां ते गुणधर, समुश्मां पडवा तत्पर थयो, त्यां तो तेना अनुचरोयें तेने पडी राखीने का, के हे श्रेष्ठिन् ! या संसारने विषे जेनो संयोग थाय , तेनो वियोग पण थाय , अने जेनो वियोग थाय , तेनो पाठो संयोग पण थाय .जेम घटमालमां बांधेला घडाउमां जल जराय ,अने पाचुं वली ग्लवाय डे,तेम आ संसाररूप घट मालमां मनुष्यरूप घडाउँमा कर्मरूप जल नराय , अने पाबु वली तलवाय जाय जे. तो कर्माधीन पडेला प्राणीनो संयोग तथा वियोग थया विना रहे तोज नथी, ते माटे मित्रना वियोग थवाथीधीर पुरुपो जे ,ते अग्निमां पडता पतंगनी पर्नु समुश जलमां पडी मरण पामता नथी. कारण के जे जीव तो नर होय डे, ते हजारो सुखने पामे ले. अने हे जाइ ! मित्रवियोगज कुःखथी कदाचित् कोइ पुरुष मरण पामे, तो तेने मरणांते ते मित्र मजे ले गुं? ना मल तोज नथी. अने जो ते जीवतो होय , तो दैवयोगें कदाचित् तेने ते मित्र मले पण .माटे हे श्रेष्ठिन् ! ते संयोगने अने वियोगने देवाधीन मानीमरवू नहिं. आवां ते पोताना अनुचरोनां वचन सांजली बोध पामेलो गुणधर, पोताना मित्रना गुणगणनुं मनमां स्मरण करतो करतो तामलिप्ति नगरीयें श्राव्यो. त्या सर्व माल कांग पर उतारी ते सुमित्रनो समुना सर्व कांगा पर तपास कराव्यो, परंतु तेनुं शब पण मत्युं नहिं. त्यारें खेद पामेला ते गुणधर, सर्व करियाणां वेची नाखी थोडांक मणासोने साथें लश् त्यांथी पाठो वीरपुर नगरें थाव्यो. त्यां आवी जेने त्यां रसनी तुंबडी मूकी हती,