________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४१५ ॥१॥ आ प्रमाणे पोताना मित्र सुमित्रना आग्रहथी, गुणधरें त्यांथी पा बु विदेश जq कबूल कयुं. अने ते रसतुंबिकाने ते रसनुं माहात्म्य कह्या विना पोते ज्यां उतस्यो हतो त्यां ते जीर्णवणिकने घेरज मूकी पोताना कुमित्र एवा सुमित्र सहित ते नगरथी बाहेर निकटयो. पडी मार्गमा चालता चालतां सुमित्रं विचाङ्गु जे, ते जीर्णवणिकने घेर मूकेली रसतुंबिकाने मारे स्वतंत्र रीतें लश् लेवी, परंतु या गुणधरने मारी नारख्या विना ते काम बनशे नहिं ? तेम विचारी ते सुमित्रं तेने मारी नाखवाना उपाय शोधवा मांड्या. परंतु तेने काही पण उपाय मल्यो नहि. त्यारें सुमित्र कहेवा लाग्यो के हे मित्र! आपणे तामलिप्ति नामा नगरीयें जायें,अने महोटा समुछ्ने तरी. त्यां वेपार करीघणुंज इव्य कमाइये? कवि कहे डे के अहो! जे धूर्न पुरुषो बे, ते मुखीं मिष्ट,अने हृदयमां उष्ट होय .अर्थात् तेनी वाणीमां तो चंद नथी पण शीतलता होय ने अने तेनुं हृदय कातर समान होय डे, माटे धूर्त पुरुष कोथी जीत्यां जाय नहिं. हवे ते सुमित्रनां वचन सांजली गुणधर क हे.के हे मित्र! तमें कहो बो, ते खरी वात ,पण धनविना आपणे ताम लिप्ति नगरिये जइ युं करियें? त्यारे ते उष्ट सुमित्र बोल्यो के त्यां तामलिप्ति नगरीमां तमारे नामें घणुंज इव्य मलशे? एम कही वाहाणमां बेसी वेदु जण त्यांथी तामतिप्ति नगरीयें पहोंच्या. तेवा समयमां ते नगरीने विषे कटाह हीपथकी माल नरेलां घणाक वाणो अाव्यां हतां, त्यारे कौतुक जोवाने माटे ते बेदु जण त्यांगया, एवामां तो ते गुणधरने उत्तम आकतिवालो जाणीने ते वाणना अधिपतियोयें तेने घज मान आप्यु, अने कह्यु के हे उत्तम पुरुष ! तमो कोई व्यापारी जेवा लागो बो, माटे या अमारो माल तमेंज व्यो. ते सांजली ते सर्व मालन कांक व्य ठेरावी ते सर्व माल पोतेंज लीधो, अने ते वाणना अधिपतियोने कह्यु के, जु. आ सर्वमालनो धणी हुँ ,अने आपणे तेरावेला इव्यना धणी तमें बो? ते सर्व वात ते मालधणीयोयें कबूल करी. त्यां तो ते तामलिप्ती नगरीना वेपारी आव्या, अने तेथे आवी पूब्यु के या सर्वे वाणोमां माल कोनो कोनो ने ? त्यारे ते सर्व मालधणीयोयें गुणधरने बताव्यो अने कह्यु के श्रा सर्व माल, आ पुरुषनो .ते सांजली तेनी साथें मूव्य करी सर्व माल गुण धरें पोताना नामथी वेची तेनां नाणां वसूल करी, पूर्व तेरावेलां नाणां ते