________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ए३ अने घासनी थणीयोयें त्रोपाइ गयां अंगो जेनां एवा उःखी थया थ का वनने विषे प्रतिदिन नम्याज करे , तो पण तेनी परिपूर्णरीतें उदर पूर्ति पण थाती नथी. अने ते पाबा पण तेवीतेवीज उर्गतिने विषे उत्पन्न थाय . ए माटें बुध्धिमान एवा हे शुककुमार ! तमारे कौतुकथी पण पा पनी पेटीरूप मृगया तो रमवीज नहिं ? वली एवो ते कोण मूर्ख होय के कौतुकथी पण आपत्तिनी पेटी समान मृगया रमवामां आसक्त थाय ? याप्रकारनो ते नट्टनो कहेलो उपदेश सांजलीने तेणें जाएयु जे ते नहें कडं ते सर्व खोटुंज केम के डे, ने मृगया रमवामां का दत्रियने दोपज नथी. पण ढुं आहिं ज्यां सुधी रहीश, त्यां सुधी मृगया नहिं रमुं! कारण के मारा ससराने फुःख लागे ! अने आहिंथी निकट्या पड़ी तो मृगया रमुं, तो मने कोण कहे एम! तथा पुःख पण कोने लागे एम ! माटें आहिंथी बाहा र जश्ने मृगया रमीश ! एम विचारी ते गुककुमार उपदेशक नट्टने तथा पोताना ससरा वसंतराजाने सारू लगाडवा माटें उपरथी देखाडवा मात्र मृ गया रमवी बोडी दीधी. एवा समयमा झुं बन्युं ? के त्यां ते गुककुमारनेज बोलावा माटे तेना पितायें मोकलेला माणासो आव्यां, अने तेयें कह्यु के
आपने अाहिं घणा दिवस थया, माटे आपना पितायें जलदी बोलावेना बे. ते सांजली शुककुमार पोताना ससरा वसंतराजापासें प्राव्यो भने तेने कहेवा लाग्यो के हवे मुने आहिं आपना नगरमां आव्यां घणा दिवस थइ गया , तेथी मारा पितायें तेडवा माटे माणासो मोक जेला बे, ते माटे मने अाहिंथी सस्त्रीक जवा माटें आझा आपो. ते सानली राजायें विचायुं जे आपणे आ जामाता साथें तेराव करेलो ने, जे अमारी दिकरीने कां पण ज्यारें संतान थाय, त्यारे तमने बेतुने तमारे गाम जवानी रजा आपवी, तो तेने कांश हजी संतान तो थयुं नथी माटे केम रजा आपाय ? पण हुँ तपास तो करूं जे ते कन्याने हाल गर्न तो नथी, जो गर्न होय, तो रजा आपियें. एम विचार करी तेनो तपास करावतां मालम पडयुं जे पोतानी दीकरी हालमा सगर्ना ले. एम जाणी ते दंपतीने जवानी रजा आपी.
पनी उत्तम एवा मुहूर्त्तने विषे ते शुक कुमार पोताना तथा ससरायें मापेला मोहोटा सैन्य सहित ज्यारे त्यांची चाल्यो, त्यारे थोडेक दूर