________________
२३६ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. कुटुंबने बानी रीतें सर्व वात कही विष्टु ते लोकोनी साथें रात्रिमा जेनी नीचे धन डे ते पर्वत पासें आव्यो, त्यां पर्वत नीचें खाखरानुं एक जाड हतुं, तेनी शारवा हेवल पग मूकतां ते लोकोनो पग उंको उतरी गयो,तेने जोड्ने विष्टुये कह्यु के हे नाश्यो ! शास्त्रनुं एवं वाक्य , के “ध्रुवं बिल्वपलाशयोः” एटले बीलिना तथा पलाशना जाडनी नीचें निधन होय . माटे तमोने इव्य मत्यु के नहिं ? त्यारे ते बोल्या के हाधन मन्यु होय,एम लागे ने खरु, पण उपरनुं ढाकणुं घणुं कठिन ? ते सांननी विष्टु बोल्यो के त्यां तमो ऊट खोदवा मांमो, कारण के इव्य तो त्यांज . पली सर्वे जणे खोदीने जोयुं तो त्यांथी प्रथम रक्त रत्नो निकटयां, त्यारें विष्टने कह्यु के आहींथी रत्नो निकल्यां, पली तेनी विष्टुयें बलि पूजा करी. पनी तेमांथी धन सर्व बाहार काढी लावी विष्टुनी सांनिध्यमां मूक्यु. पनी सर्वे जणा विष्टुने कहेवा लाग्या के तमो जलदी गाममां जा. अने या सर्व धन लइ जवा माटें एक गाडी लश्यावो. ते सांजली खुशी थश्ने विष्टु कहे , के तीक. तमो बेसो. या घडीयेंज हुँ गाडी लईने आईं . तमो आहींथी क्याहिं पण जाशो नहिं. एम कहीने जेवामां ते पोताने घेर आव्यो, तेवामां ते खाडो खोदनारा पुरुषो परस्पर विचार करवा लाग्या के ते विष्ट हनी ज्यां गयो , त्यांज
आपणे आहिंथी पसार थइ जायें ? एम विचारी ते सर्व इव्य लश्ने त्यांथी सदु जागी गया. हवे विष्ट पण एकदम गाडी लश्ने ते पर्वत नीचें आव्यो अने आवीने ज्यां जुवे , त्यां तो इव्य पण न मले, अने तेना खोदनारा पण न मले ? तेथी तेने एकदम धेसत लागवाथी मूळ खाइने ते नूमिपर पडि गयो. थोडी वारें ज्यारें मूर्जा वली, त्यारें उखाकुल थ शोक करतो करतो निराश थइ सवारें पोताने घेर याव्यो. हवे ते विष्टु रात्रि गयो अने पालो सवारें आव्यो,ते जोइने पडोशमा रहेला कोई चाडिया माणासें जाण्यु जे आज रात्रं ते क्यां गयो हशे? जरूर तेनो तपास करवो. कारण के ते अनर्थकारी ले ? अने तपास करतां पण मालम पडद्यु जे ते धन मेलववा माटे एक पर्वत नीचे गयो हतो, पड़ी तेणे त्यां जईने ज्यां जोयुं त्यां तो खोदेलो खाडो जोयो. पनी ते चामिये पो जोयेली सर्व बिना त्यांना राजाने कही. त्यारे राजायें तुरत बोलावीने तेने पूब्यु के हे विष्टु! ए पर्वतनी नीचें तें खाडो केम खोद्यो? त्यारें नय पामीने जेवी वात