________________
२१२
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. ने शिरोव्यथा थवाथी ते सुतो .ते सांजलीने खुशी ययेला धरणे पोताना नाइ धन्यनां सर्व वस्त्र पहेस्यां अने पहेरीने ज्यां राजसनामां बेसवा जाय, त्यां तेने शौच जवानी वा थर, तेथी ते धन्य कुमारनो वेष पेस्यां ने पेस्यांज पायरखानामां गयो,नेवामां तोते चांमालोयें धन्य कुमार जेवां वस्त्र पहेरवाथी श्रा धन्यकुमार आव्यो, एम जाणी तरवारथी तरत तेने गुपचूप मारीज नारच्यो, तेणे तरवारना मारना पुःखथी घणा पोकार पाज्या, पण पाय खाना पासें थता पोकारो कोण सांनले ? तेथी कोश्ये सांजव्याज नही अने मरण पाम्यो अने थोडीवार पनी तेनो तपास करावतां राजाने ते धरणज पा यखाना पासें मारी नाखेलो जणायो? राजा पोताना मनमां, पोतानुं करेलु अवलु थडे जाणी मनमां ने मनमा ते उष्टकार्यनो पश्चात्ताप करी काहिं पण बोल्या विना वेसी रह्यो. पनी धन्ये त्यां प्रावी घणुं रुदन कर। तेनुं और्ध्वदेहिक कर्म कयुं अने तेना मारनारनो तपास कराव्यो. परंतु ते धरणने मारवामां पं राजाज होवाथी कांइ पण मारनारनो पत्तो लाग्यो नहिं.पनी तेना मरण शोकथी धन्यकुमारें तो नोजननो साव त्यागज करी दीधो. ते वात कोश्य यावी राजाने कही, के धरण मरी जवाथी धन्य कुमार शोकाक्रांत था जोजन पण करतो नथी अने तेने घj समजावीयें यें, तो पण ते समजतो नथी. ते सांजली राजायें विचास्युं जे अरे था धन्य कुमार तो सरल, महापुरुप, सुकुलोत्पन्नज , कारण के ते धरणना मरण शोकथी बाइ रही अन्न पण लेतो नथी. माटे आ रीत जोतां तो स्प टरीतें एम लागे ने,के ते धरणज उष्ट हतो, अरे! ते केवु मुने अवलुं सवलु स मजावी गयो हतो? हा, खरी वात तेनी मुखमुशजकूर कर्म करनारी देखा तीहती? 'जे खोदे, ते पडे, ते कहेवत प्रमाणे तेपोतेंज पोताने पापें नाश पाम्यो? एम विचार करी राजा धन्य कुमारनी पासें श्राव्यो,यावीने संसारनी अनित्यता विषे केटलाएक दृष्टांत द६ तेने समजाव्यो. अने ते धरणनी कहेली सर्व उश्चेष्टा पण कही संनलावी जोजन करवा वेसास्यो.धन्ये,वो देष मारा सगा नाइने मारी नपर केम हशे? तेवो विचार करतां थकां के टलो एक काल निर्गमन कस्यो. हवे एवा समयमां तेज गामना उद्यानमां विजयकेवली नामा मुनिराज समोसस्या, ते सांजली राजा वगेरे सर्व वांदवा माटे गया, त्यां मुनिराजें देशना देवा मांझी, ते सर्व कोश्ये सां